1. Śmierć zadana samemu sobie wydaje się być czymś niepojętym i przeraĹźającym. Ciągle jednak docierają do nas informacje o kolejnych osobach, ktĂłre targnęły się na Ĺźycie. Skala tego zjawiska nie jest wcale mała – w Polsce co roku odbiera sobie Ĺźycie ponad 5 tys. ludzi. Trudno nawet wyobrazić sobie taką liczbę: to tak, jakby co roku z mapy Polski znikało jedno małe miasto.

Kościół stojąc na straĹźy Ĺźycia przypomina, Ĺźe tylko BĂłg jest dawcą Ĺźycia i tylko On decyduje, kiedy je zakończyć. SamobĂłjstwo to grzech ciężki. Narusza piąte przykazanie Dekalogu.

1. Pragnienie Ĺźycia i jego obrona są wszczepione w naturę ludzką. MoĹźemy to zauwaĹźyć, gdy w momencie zagroĹźenia zasłaniamy się ręką, bądĹş uciekamy przed grożącym Ĺźyciu niebezpieczeństwem. Objawienie BoĹźe zawarte w Piśmie świętym wyraĹşnie podkreśla, Ĺźe człowiek istnieje z woli Boga i Ĺźe Ĺźycie jest wielkim Jego darem danym człowiekowi w depozyt, by z niego korzystał , dbał o nie i cieszył się nim, zasługując na wieczną szczęśliwość. Wydany jesienią 2008 r. przez Stolicę Apostolską dokument pt. „Dignitatis personae” w pierwszym zdaniu przypomina, iĹź „kaĹźdej istocie ludzkiej, od początku aĹź po naturalną śmierć, naleĹźy się godność osoby”.

Powstaje pytanie, do jakiego stopnia mamy obowiązek troszczyć się o nasze Ĺźycie, z jakich środkĂłw medycznych jesteśmy zobowiązani skorzystać, a z jakich moĹźemy zgodnie z sumieniem zrezygnować.

1. W lutym 2009 r. w Ĺ›wiatowych mediach przetoczyła się dramatyczna walka o Ĺźycie Eluany Englaro, 37-letniej Włoszki, ktĂłra od 16 lat pozostawała w Ĺ›piączce na skutek wypadku samochodowego. Ojciec kobiety przez 10 lat toczył walkę o moĹźliwość odłączenia jej od sztucznego odĹźywiania. Mimo wyraĹşnego sprzeciwu włoskiego ministra zdrowia i wielu stowarzyszeń broniących wartości Ĺźycia, Sąd NajwyĹźszy Włoch przychylił się do wniosku ojca Eluany. Ani zabiegi polityczne, ani moralne wskazĂłwki Kościoła, ani czuwania modlitewne obrońcĂłw Ĺźycia nie zdołały zatrzymać uruchomionych procedur i chora Eluana zmarła z wygłodzenia. Przewodniczący Papieskiej Akademii Ĺťycia bp Rino Fisichella ocenił to jako akt eutanazji.

1. Gorąca dyskusja polityczna o finansowaniu z budĹźetu zapłodnienia in vitro, ktĂłra przetoczyła się niedawno przez środki społecznego przekazu w Polsce, wznieciła spory takĹźe w wielu polskich rodzinach i w Kościele. Dotyczy ona jednego z najbardziej delikatnych problemĂłw małżeńskich - moĹźliwości posiadania dzieci. Szacuje się, Ĺźe obecnie półtora miliona polskich małżonkĂłw nie moĹźe posiadać własnych dzieci. Najczęściej gotowi są zrobić wszystko, co oferuje im współczesna medycyna, aby zmienić ten stan rzeczy. Powstaje jednak pytanie, czy godziwe moralnie jest wszystko, co proponuje medycyna?

1. W polskiej kulturze kobiety w stanie błogosławionym zawsze budziły szacunek wyraĹźający się między innymi przepuszczaniem ich poza kolejnością do autobusu, w przychodniach czy sklepach; mogą one liczyć na szeroko rozumianą pomoc, poniewaĹź noszą w sobie nowe Ĺźycie. Rozpoczęło się ono od chwili poczęcia i rozwija się pod sercem matki. Z wdzięcznością myślimy teĹź o swoich rodzicach, ktĂłrzy wdzięczni Bogu za dar rodzicielstwa, pokochali nas od pierwszych chwili istnienia – od poczęcia, chronili nas i uszanowali Ĺźycie, ktĂłre im BĂłg powierzył współdziałając w stworzeniu nowego człowieka „na obraz i podobieństwo StwĂłrcy”. To BĂłg i tylko BĂłg jest Panem Ĺźycia, a dzieci zawsze są Jego darem, dlatego StwĂłrca  nakazał w piątym przykazaniu, brzmiącym „nie zabijaj”, abyśmy nigdy nie waĹźyli się targnąć się na Ĺźycie człowieka, ktĂłre rozpoczyna się od chwili poczęcia, a kończy naturalną śmiercią.