Czytania dzisiejsze pozwalają pełniej odpowiedzieć na pytanie o to, na czym polegać ma owa postawa gotowości. Człowiek, który oczekuje czegoś z tęsknotą, z niecierpliwością, z nadzieją, różni się w swojej postawie od człowieka oczekującego czegoś z trwogą, z obawą, z lękiem. Ten pierwszy ma pewną łatwość w oczekiwaniu, ponieważ wie, czego oczekuje, oraz wie,że warto zachować czujność. Ten drugi żywi nadzieję, że to, czego się obawia, nie nastąpi zbyt szybko, a nawet jeśli nastąpi niebawem, to nie będzie tak tragiczne, jakby się mogło wydawać. Człowiek oczekujący z niecierpliwością jest pełen wiary w to, że czekać i zachowywać czujność warto. Ten natomiast, kto oczekuje z obawą, staje się ociężały i zaczyna tracić czujność.

Gotowość, do której wzywa Pan, jest przez Niego dość konkretnie sprecyzowana. Ci, którzy chcą należycie oczekiwać, winni zachowywać należyty dystans do dóbr tego świata, dawać jałmużnę, sprawić sobie trzos, który nie niszczeje, czyli trafnie zainwestować, zachowywać trzeźwość i ascezę oraz sumiennie realizować swoje powinności. Winni pielęgnować cnotę nadziei.

Program duszpasterski Kościoła w Polsce