Nasze życie, życie chrześcijanina, jest uwielbieniem Boga. Sam fakt naszego istnienia uwielbia Boga. Wielu z nas w codziennej prywatnej modlitwie powtarza doksologię, czyli modlitwę uwielbienia: „Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu". Czy to w pacierzu, czy różańcu albo w Koronce do Bożego Miłosierdzia! Także każdego dnia czynimy znak krzyża i uwielbiamy Trójcę Świętą. Czy nasze codzienne czynności także chwalą Boga? Jeśli staramy się zachować Boże przykazania, pomimo słabości, wówczas nasze życie staje się hymnem uwielbienia na cześć Boga. Ten sam Jan Ewangelista, który przekazał nam słowa Jezusa o tym, że Bóg umiłował świat i posłał Go nie po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony (por. J 3,16-18), napisał jednocześnie, że „nikt nigdy Boga nie oglądał. Jeżeli miłujemy się wzajemnie, Bóg trwa w nas i miłość ku Niemu jest w nas doskonała" (1 J 4,12). Uwielbienie Boga nie może być oddzielone od miłości człowieka.

Program duszpasterski Kościoła w Polsce