Pokuta to nie tylko jakiekolwiek wyrzeczenie, ale prawdziwe oddanie się Ojcu na wzór Jego Syna. Chodzi nie tylko o zewnętrzne akty (modlitwa, post, miłosierdzie), ale przede wszystkim ufne oddanie Bogu wszystkich dziedzin swojego życia. Nie chodzi jedynie o oddanie Mu spraw aktualnych, czy trosk, ale o zaproszenie Boga do swojego życia na Jego zasadach, wedle Jego sprawiedliwości. Bp Fulton Sheen powiedział, że „Być grzesznikiem, to nasze nieszczęście, ale być tego świadomym – to nasza nadzieja". Ukazuje tym samym, że początkiem pokuty jest uznanie swojej niewystarczalności i ciążącego wyroku „bowiem zapłatą za grzech jest śmierć" (Rz 6,23). Nie jest to oczekiwanie wyroku skazującego na potępienie, ale ufne przyjęcie daru sprawiedliwości poprzez oddanie się Ojcu (por. Modlitwa nad darami). To nawrócenie jest nieustannym zadaniem, dla całego Kościoła, które obejmuje „w łonie swoim grzeszników" i który będąc „święty i zarazem ciągle potrzebujący oczyszczenia, podejmuje ustawiczną pokutę i odnowienie swoje".

Program duszpasterski Kościoła w Polsce