Dobrze jest mieć własny różaniec, który się "rozumie" z naszymi palcami.
Można go trzymać w kieszeni, można przesuwać w rękawie.
Można nawet wyjąć w ciemnym miejscu i bez kłopotu "czytać" znane modlitwy.
Zżyć się ze swoim różańcem.
Jeżeli łączą się z nim dobre wspomnienia,
będzie to dodatkowym ułatwieniem w budzeniu nastroju.
Różaniec nadaje się bardzo na modlitwę prywatną, osobistą, własną.
Odmawiany wspólnie, udaje się raczej ludziom głębokiego życia modlitwy.
W modlitwę różańcową wstępuj powoli.
Zaczynaj od jednej "Zdrowaś" w jednej intencji.
Stopniowo miej więcej intencji i więcej "Zdrowaś".
Bądź czujny, i coraz czujniejszy na trzy przejawy życia człowieka:
na radość, na cierpienie, na zbawienie się.
Z czasem nauczysz się zauważać,
jak trafnie dzieli tradycja modlitewna to,
co cieszy, smuci lub łączy się z wiecznością.
Nie martw się "zagubieniem",
"zamyśleniem", gdy myśl idzie w jakąś stronę.
Różaniec nie jest odmawianiem,
ale uczestniczeniem w życiu Maryi i innych z tego świata.
Różaniec jest nastrojem duszy, która doświadcza
tajemniczości wiary, tajemnicy cierpienia, i niepojętej nadziei zbawienia.
Te trzy podstawowe fakty religijne mają
wyjątkowe odbicie w życiu Maryi, Matki Jezusowej.
Noszenie różańca jest wyznaniem wierności wobec Matki Najświętszej.
Odmawianie "Zdrowaś" jest znakiem prostoty i zaufania.
Rozważanie Jej życia pozwala inaczej rozumieć własny los.
Recytacja modlitwy ma znaczneie drugorzędne.
Najważniejsze jest otwarcie się na Ducha Świętego
i gotowość przyjęcia światła.
Źródło - http://mojadroga.urs.pl/ros6.htm
|
Czytelnia 
