1. Papież Jan Paweł II w ostatnich latach swego życia chętnie wracał do dni, w których przyjął święcenia prezbiteratu, a później święcenia biskupie. W książce „Wstańcie, chodźmy” tak wspomina dzień otrzymania sakry biskupiej: „I tak nadszedł dzień 28 września [1958 roku]. (…) Na ten dzień były wyznaczone moje święcenia biskupie. Mam to wielkie wydarzenie wciąż przed oczyma. (…) Pamiętam ten moment, kiedy leżałem krzyżem na posadzce, a zebrani śpiewali Litanię do Wszystkich Świętych. (…) Po litanii konsekrowany wstaje i podchodzi do konsekratora, a ten wkłada na niego ręce. Jest to zasadniczy gest, który zgodnie z tradycją sięgającą Apostołów oznacza przekazanie Ducha Świętego” (Jan Paweł II, Wstańcie, chodźmy, Kraków 2004, s. 25 - 28).

1. W Dziejach Apostolskich św. Łukasz opisał rozwój założonego przez Chrystusa Kościoła. W jednym z fragmentów czytamy, że uczniowie w sytuacji narastającej liczby wyznawców zaczęli mieć kłopoty z realizacją misji głoszenia Ewangelii i działalności charytatywnej. Wtedy to po raz pierwszy wybrano siedmiu pomocników, którym zlecono „obsługiwanie stołów”, czyli działalność wspomagającą apostołów w celebrowaniu Eucharystii i pełnieniu dzieł miłosierdzia (por. Dz 6,1-6). Czynności ich określono mianem „diakonii”, czyli posługi, gdyż mieli oni stawać się na wzór Chrystusa „sługami wszystkich” (por. KKK 1570).  

Wiadomo, że wybrani mężczyźni cieszyli się we wspólnocie szacunkiem i wyróżniali się pobożnością i mądrością. Apostołowie włączyli ich w swoje posługiwanie poprzez nałożenie rąk, jednak nie po to, aby udzielić im sakramentu kapłaństwa, ale by uświęcić ich do posługi (por. Dz 6,1-6; KKK 1569).

Tak narodził się diakonat – najniższy ze stopni kapłaństwa urzędowego. Swoją nazwę zaczerpnął z greckiego słowa diakonos, co oznacza sługę.