1. Jak mamy przygotować się do spowiedzi, by ona była dobra i owocna? Jak traktować „rachunki sumienia”, które znajdujemy w modlitewnikach? Czym mamy się kierować? Te i podobne pytania zadają kapłanom ludzie szukający pomocy w owocnym korzystaniu z sakramentu pojednania. Wiele osób niepokoi się o swoją spowiedź, dręczą je wątpliwości, czy wystarczająco dobrze przygotowują się do tego sakramentu; inni wyrażają zniechęcenie, mówiąc: „Nie umiem się spowiadać!”. Są też tacy, którzy całe życie spowiadają się jak dzieci – według wyuczonego w II klasie szkoły podstawowej schematu; nie umieją oderwać się od przyzwyczajeń z dzieciństwa, boją się wypuścić z rąk szablon, z którym się zżyli, i którym pragną ogarnąć życiowe problemy ludzi dorosłych.

1. Trudno jest wyznawać swoje winy. Zapewne dlatego niektórzy słysząc o sakramencie pojednania mówią: dlaczego mam wyznawać swoje grzechy przed księdzem? Przecież tylko Bóg może je odpuścić!

2. Na te wątpliwości odpowiada Katechizm Kościoła Katolickiego, w którym czytamy: „Tylko Bóg odpuszcza grzechy. Ponieważ Jezus jest Synem Bożym, mówi o sobie: «Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów» (Mk 2, 10), i wykonuje tę Boską władzę: «Odpuszczone są twoje grzechy» (Mk 2, 5). Ponadto, na mocy swego Boskiego autorytetu, Jezus daje tę władzę ludziom, by ją wykonywali w Jego imieniu” (KKK 1441). Sakrament pojednania został ustanowiony przez Jezusa zmartwychwstałego, „gdy wieczorem w dniu Paschy ukazał się swoim Apostołom i rzekł do nich: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane» (J 20,19)” (KomKKK 298). W sakramencie pojednania spowiadamy się Bogu, ale przed kapłanem, który jest znakiem danym nam przez Chrystusa.

1. Nieraz słyszymy o potrzebie nawrócenia. Termin ten kojarzy nam się jednak bardziej z ludźmi, którzy jeszcze nie słyszeli o Chrystusie, nie zaś z osobami, które przyjęły chrzest i zobowiązały się do życia zgodnego z Ewangelią. Kto zatem powinien się nawracać?

2. Katechizm Kościoła Katolickiego uczy, że Jezusowe wezwanie do nawrócenia „skierowane jest najpierw do tych, którzy nie znają jeszcze Chrystusa i Jego Ewangelii. W ten sposób chrzest jest głównym miejscem pierwszego i podstawowego nawrócenia” (KKK 1427). Przez wiarę w Dobrą Nowinę oraz przez sakrament chrztu człowiek wyrzeka się bowiem zła i uzyskuje zbawienie, polegające na odpuszczeniu wszystkich grzechów i obdarowaniu nowym życiem (por. KKK 1427).

1. Często słyszymy z ust kapłanów w czasie misji parafialnych, rekolekcji czy homilii niedzielnych wezwanie do nawrócenia i pokuty. Być może niejeden z nas zadaje sobie pytania: Dlaczego mam się nawracać i czynić pokutę? Co to znaczy nawrócić się i czynić pokutę?

2. Wezwania do pokuty stanowią jeden z istotnych elementów przekazu biblijnego. Pojęcie pokuty kształtowało się równocześnie z pojęciem grzechu. Pierwotnie grzech pojmowano zbiorowo, a wszelkie nieszczęścia były uważane jako kara za niewierność ludu wybranego wobec Przymierza. Pokutę traktowano jako środek do złagodzenia i przejednania gniewu Bożego i ograniczano ją głównie do czynów zewnętrznych: płaczu, lamentu, przywdziewania szat pokutnych, posypywania głowy popiołem, wyznawania grzechów.

1. Wiemy, że sprawowanie Eucharystii stanowi dla Kościoła centrum życia chrześcijańskiego. W czasie Mszy świętej wyrażamy naszą wiarę w rzeczywistą obecność Jezusa Chrystusa pod postaciami chleba i wina. Jednocześnie Kościół Katolicki okazuje kult uwielbienia należny Eucharystii także poza Mszą świętą. Czyni to poprzez „przechowywanie konsekrowanych Hostii, wystawianie ich do publicznej adoracji wiernych i obnoszenie w procesjach” (KKK 1378).