1. Wśród sakramentów są takie, które może przyjąć każdy: chrzest, Eucharystia, sakrament pokuty i pojednania, bierzmowanie, namaszczenie chorych. Służą one dobru tego, kto je przyjmuje. Istnieją jednak dwa sakramenty, do których nie przystępują wszyscy, a są nastawione na zbawienie innych ludzi, choć przez służbę innym przyczyniają się także do zbawienia osobistego: to kapłaństwo i małżeństwo (por. KKK 1534). Czym jest kapłaństwo, zwane także sakramentem święceń?

1. Kiedy konający Sługa Boży Jan Paweł II przechodził „do domu Ojca”, milionowe rzesze ludzi: katolików, wyznawców innych religii i niewierzących wpatrzone były w okna Pałacu Apostolskiego. W końcu media podały, że papież przyjął wiatyk – Komunię świętą na drogę ku Stwórcy. Czym jest wiatyk? Jakie znaczenie ma dla tych, którzy umierają?

2. Określenie „wiatyk” pochodzi od łacińskiego słowa „via” – „droga”, i oznacza „zaopatrzenie na drogę”. Katechizm Kościoła Katolickiego wyjaśnia, że „tym, którzy kończą swoje ziemskie życie, Kościół poza namaszczeniem chorych ofiaruje Eucharystię jako wiatyk” (KKK 1524). „Sakrament ten – jak pisze św. Tomasz z Akwinu – nie wprowadza nas od razu do chwały, ale daje nam siłę, by wejść do chwały i dlatego nazywany jest wiatykiem” (Summa Theol., III, 79, 2, ad. 1). Jan Paweł II zaś w czasie jednej z audiencji generalnych określił wiatyk jako zadatek przyszłej chwały (zob. Audiencja generalna, 25 października 2001 r.). Wiatyk więc, chociaż w swej istocie nie różni się od zwykłej Komunii świętej udzielanej wszystkim wiernym, posiada szczególne znaczenie i wymowę. Decyduje o tym moment udzielania oraz wyjątkowa sytuacja osoby przyjmującej. Stąd modlitwy po udzieleniu tej ostatniej Komunii świętej mówią, że jest ona gwarancją bezpiecznego i pełnego pokoju przejścia do wieczności. Nawiązują tym samym do słów Chrystusa: „Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (J 6, 54).

1. W Ewangeliach znajdujemy wiele opisów spotkań Jezusa z chorymi. Zbawiciel uzdrawiał nie tylko ich ciała, ale i dusze. Dzisiaj nadal jest On obecny wśród chorych, cierpiących i porzuconych przez widzialny znak swojej łaski – sakrament namaszczenia udzielany przez Kościół. W jaki sposób Bóg działa przez ten sakrament? Jakie są jego skutki?

1. Choroba, cierpienie i starość są bardzo trudnym doświadczeniem każdego człowieka. Zawsze przychodzą za wcześnie i bezlitośnie ukazują niemoc, ograniczoność i skończoność ludzkiego życia. Każdy wierzący oprócz ludzkiej pomocnej dłoni otrzymuje jeszcze dar z nieba – sakrament namaszczenia chorych, w którym to Bóg staje najbliżej człowieka, towarzyszy mu w jego doświadczeniu choroby, daje moc przeciw duchowym i cielesnym słabościom, podnosi i wyzwala. Ma nawet moc uzdrowienia. Wielu z nas przeżywa jednak trudności w przyjęciu tego sakramentu. Nie śmiemy o niego prosić, zwlekamy z jego przyjęciem, nie mamy odwagi zaproponować bliskim. Kiedy powinniśmy poprosić o sakrament? Kto może go przyjąć?

1. Zdrowie jest dla człowieka szczególnym darem. Czynimy wiele wysiłków, aby je zachować i aby pokonać choroby. Składając życzenia, często życzymy sobie zdrowia. Kiedy doświadczy nas choroba, z utęsknieniem wyczekujemy pomocy. Szukamy dobrych lekarzy, właściwych szpitali, cudownych leków. Czy wtedy, jak ów ewangeliczny niewidomy, zwracamy się także do Boga wołając: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!”? (por. Mk 10,46-52). Wydaje się, że nie zawsze jednak umocnienia i ulgi w chorobie szukamy przez spotkanie z Jezusem w sakramencie namaszczenia chorych.

Dlaczego tak się dzieje? Dlaczego nawet wierzący nie zawsze proszą o ten sakrament? Powodem jest przede wszystkim niezrozumienie, czym jest namaszczenie chorych. Wiele osób uważa je za sakrament tylko dla umierających, z powodu używania dawnego określenia „ostatnie namaszczenie”, a nie poprawnej nazwy „namaszczenie chorych” (por. KL 73). Wielu chorych odkłada przyjęcie tego sakramentu na ostatnią chwilę swego życia.