1. Współcześnie, gdy coraz więcej kobiet i mężczyzn żyje w tak zwanych wolnych związkach, wymagania Kościoła odnośnie do małżeństwa mogą wyglądać na anachronizm. Być może wiele osób zadaje sobie w związku z tym pytanie, czy nie należałoby zmienić chrześcijańskiej nauki o małżeństwie, zezwalając na przykład na rozwody?

2. Trzeba podkreślić, że nie Kościół stworzył instytucję małżeństwa, lecz pochodzi ona z ustanowienia Bożego, zaś nauka o sakramentalnej godności, jedności i nierozerwalności małżeństwa została przekazana przez Jezusa Chrystusa. Prawda ta znajduje swe odbicie w dokumentach Soboru Watykańskiego II, który stwierdza, że „głęboka wspólnota życia i miłości małżeńskiej, ustanowiona przez Stwórcę i unormowana Jego prawami, zawiązuje się przez przymierze małżeńskie (...) Sam bowiem Bóg jest twórcą małżeństwa” (KDK 48). W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy natomiast, że „Jezus wypowiadał się jednoznacznie o pierwotnym sensie związku mężczyzny i kobiety, tak jak został on na początku zamierzony przez Stwórcę. (...) Związek małżeński mężczyzny i kobiety jest nierozerwalny; łączy ich sam Bóg” (KKK 1614).

1. Wielu z nas wspomina jakiegoś kapłana, który w szczególny sposób zapisał się w naszym sercu. Iluż z nas powraca pamięcią do wielkiego papieża Jana Pawła II. Może jednak to być ksiądz, którego znaliśmy, który pomógł nam w ciężkich chwilach: spowiedzią św., kazaniami, modlitwą czy wsparciem materialnym. Czasami jest to proboszcz lub wikariusz, czasami kapłan spotkany przypadkowo. Ważne jest to, że wracamy do tej postaci, do tego kim był, co mówił i czynił. Często jest on dla nas niejako drogowskazem na drogach życia. Tych kapłanów łączy jedno: pięknie przyjęli moc sakramentu święceń, czego skutkiem była ich miłość do Boga, Kościoła i każdego człowieka. Ich postawa wypływała bezpośrednio z niezatartego charakteru święceń i łaski Ducha Świętego, które urzeczywistniały się w świadectwie ich kapłańskiego życia.

1. Papież Jan Paweł II w ostatnich latach swego życia chętnie wracał do dni, w których przyjął święcenia prezbiteratu, a później święcenia biskupie. W książce „Wstańcie, chodźmy” tak wspomina dzień otrzymania sakry biskupiej: „I tak nadszedł dzień 28 września [1958 roku]. (…) Na ten dzień były wyznaczone moje święcenia biskupie. Mam to wielkie wydarzenie wciąż przed oczyma. (…) Pamiętam ten moment, kiedy leżałem krzyżem na posadzce, a zebrani śpiewali Litanię do Wszystkich Świętych. (…) Po litanii konsekrowany wstaje i podchodzi do konsekratora, a ten wkłada na niego ręce. Jest to zasadniczy gest, który zgodnie z tradycją sięgającą Apostołów oznacza przekazanie Ducha Świętego” (Jan Paweł II, Wstańcie, chodźmy, Kraków 2004, s. 25 - 28).

1. W Dziejach Apostolskich św. Łukasz opisał rozwój założonego przez Chrystusa Kościoła. W jednym z fragmentów czytamy, że uczniowie w sytuacji narastającej liczby wyznawców zaczęli mieć kłopoty z realizacją misji głoszenia Ewangelii i działalności charytatywnej. Wtedy to po raz pierwszy wybrano siedmiu pomocników, którym zlecono „obsługiwanie stołów”, czyli działalność wspomagającą apostołów w celebrowaniu Eucharystii i pełnieniu dzieł miłosierdzia (por. Dz 6,1-6). Czynności ich określono mianem „diakonii”, czyli posługi, gdyż mieli oni stawać się na wzór Chrystusa „sługami wszystkich” (por. KKK 1570).  

Wiadomo, że wybrani mężczyźni cieszyli się we wspólnocie szacunkiem i wyróżniali się pobożnością i mądrością. Apostołowie włączyli ich w swoje posługiwanie poprzez nałożenie rąk, jednak nie po to, aby udzielić im sakramentu kapłaństwa, ale by uświęcić ich do posługi (por. Dz 6,1-6; KKK 1569).

Tak narodził się diakonat – najniższy ze stopni kapłaństwa urzędowego. Swoją nazwę zaczerpnął z greckiego słowa diakonos, co oznacza sługę.

1. Gdy mówimy o kapłaństwie, na ogół kojarzy nam się znajomy ksiądz proboszcz czy wikariusz. Rzadko zastanawiamy się, czym różni się jego realizacja kapłaństwa od tej, którą realizuje biskup albo diakon. Choć bowiem mówimy „ksiądz biskup” czy „ksiądz diakon”, to na ogół używając słowa „ksiądz” mamy na myśli raczej duszpasterzy, z którymi spotykamy się na co dzień w parafiach. Aby uniknąć niejednoznaczności w nazywaniu poszczególnych stopni kapłaństwa, Katechizm Kościoła Katolickiego dla tych właśnie księży rezerwuje starożytną, wziętą z Biblii nazwę „prezbiter”.