1. Niejednokrotnie uczestniczyliśmy w pogrzebie bliskich nam osób: krewnych, przyjaciół lub znajomych. Z pewnością uwagę naszą przykuł fakt, że liturgia pogrzebowa nie koncentruje się na smutku po stracie kogoś bliskiego, lecz kieruje nasze myśli ku radości i nadziei życia wiecznego.

2. Mówiąc o chrześcijańskim pogrzebie, Katechizm Kościoła Katolickiego przypomina także naukę o śmierci. W dokumencie czytamy, że „chrześcijanin, który umiera w Chrystusie Jezusie, «opuszcza ciało i staje w obliczu Pana»” (KKK 1681), a dzień jego śmierci jest również „dopełnieniem nowych jego narodzin rozpoczętych na chrzcie” i „uczestnictwem w uczcie Królestwa”, zapoczątkowanej w Eucharystii (KKK 1682).

1. Trudno wyobrazić sobie polski krajobraz bez krzyży i kapliczek. W maju spotykają się przy nich ludzie, by wspólnie śpiewać litanię do Matki Bożej. W październiku ludzie zbierają się w kościołach i po domach, by odmawiać różaniec. Sługa Boży Jan Paweł II podczas wizyty w Płocku w czerwcu 1991 r. uczestniczył w nabożeństwie czerwcowym, sprawowanym w bazylice katedralnej, tak jak we wszystkich chyba polskich kościołach. W wielu parafiach istnieje zwyczaj poświęcenia pól. To tylko niektóre z przejawów religijności ludowej, która stanowi dopełnienie celebracji liturgicznych i jest świadectwem pobożności chrześcijańskiej wiernych. Przez wieki obok oficjalnej liturgii Kościoła istniały i wciąż istnieją inne formy kontaktu z Bogiem. Owa ludowa religijność bez wątpienia ożywia i ubogaca liturgię oraz jest jej przedłużeniem w codziennym życiu.

1. Zapewne każdy z nas prosił kiedyś o poświęcenie różańca, medalika czy książeczki do nabożeństwa. Bywamy na uroczystościach poświęcenia nowego kościoła, często widzimy poświęcenie nowej figury Matki Bożej, pomnika Jana Pawła II czy tablicy pamiątkowej. Niektórzy, zwłaszcza rodzice pary narzeczonych, przed wyruszeniem na ceremonię ślubną błogosławią swe dzieci na nową drogę życia. Każdy chyba choć jeden raz żegnał się znakiem krzyża przed posiłkiem lub wyruszeniem w drogę. Możemy więc zapytać, czy te czynności i wydarzenia są znakiem zapewniającym Bożą pomoc i z czego wynika ich skuteczność.

1. Niekiedy dowiadujemy się, że ktoś po zawarciu ślubu kościelnego po jakimś czasie rozszedł się ze współmałżonkiem, uzyskał rozwód cywilny, następnie otrzymał pomyślne dla siebie orzeczenie sądu kościelnego, po czym zawarł nowy ślub kanoniczny. Ze zdziwieniem pytamy wówczas, jak to możliwe? Przecież małżeństwo kanoniczne jest nierozerwalne. Czyżby sądy kościelne mogły unieważniać małżeństwo sakramentalne?

1. Znane jest nam zapewne zjawisko nieważności aktów i czynności prawnych. Niekiedy słyszymy, że taki czy inny akt prawny został uznany przez kompetentny organ za nieważny. Nieważny może być np. wybór dokonany na dane stanowisko czy urząd, jakaś umowa lub transakcja, albo też wystawienie przez urzędnika potrzebnego nam dokumentu, np. dowodu tożsamości. Tego rodzaju sytuacja może mieć miejsce zarówno na forum państwowym, jak i kościelnym. Nieważność aktów i czynności prawnych ma zawsze swoje źródło w niezachowaniu określonych w prawie przepisów, wymaganych do ważności danego aktu prawnego.

2. Jakkolwiek małżeństwo dwojga ochrzczonych jest sakramentem, to jednak samo zawarcie takiego związku jest aktem prawnym. Aby sakrament małżeństwa mógł zaistnieć, akt zawarcia tego związku musi być ważny, tzn. spełniający wszystkie wymogi prawa kościelnego, inaczej kanonicznego.