1. Zdarza się, że pracująca w szpitalu położna, widząc zagrożenie życia dziecka (np. wcześniaka), chrzci niemowlę. Czy ma do tego prawo? I dlaczego w ogóle chrzcimy dzieci? Czy nie lepiej byłoby poczekać aż dorosną i same podejmą decyzję? Św. Augustyn, wspominając z żalem, że nie został ochrzczony w dzieciństwie, zapisał w swoich „Wyznaniach”: „Czemuż i teraz ciągle słyszymy, jak ludzie mówią: »Zostaw go, niech robi, co chce, jeszcze nie jest ochrzczony« — a kiedy chodzi o zdrowie ciała, nikt nie powie: »Zostaw go, niech się bardziej porani, jeszcze nie jest wyleczony«? O ileż byłoby lepiej, gdybym został uzdrowiony od razu, gdyby troska moich bliskich i moja sprawiła, że zbawienie, jakiego by dostąpiła moja dusza, powierzono by Twojej opiece, skoro Twoim to zbawienie jest darem” (Św. Augustyn, Wyznania, 11).

1. Od czasów apostolskich, jeżeli ktoś chciał stać się chrześcijaninem, musiał przejść wtajemniczenie, na które składały się: głoszenie słowa, przyjęcie Ewangelii i nawrócenie, wyznanie wiary, chrzest, wylanie Ducha Świętego i przyjęcie Eucharystii. Znaczenie i łaska sakramentu chrztu ukazane są jasno w obrzędach jego celebracji. Uczestnicząc w nich z uwagą, wierni są wprowadzani w całe bogactwo tego, co ten sakrament oznacza i co urzeczywistnia w każdym ochrzczonym (por. KKK 1229-1234).

1. Z pewnością byliśmy świadkami lub uczestnikami udzielania sakramentu chrztu. Kapłan, polewając wodą główkę dziecka, wypowiadał słowa: „Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. Chrzest jest z woli Chrystusa wydarzeniem kluczowym dla egzystencji człowieka. Sakrament ten przywraca bowiem pełną prawdę o człowieczeństwie, które nie mieści się w ramach życia biologicznego. Jan Paweł II w czasie swej pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny przy wadowickiej chrzcielnicy powiedział: „Z wielkim wzruszeniem przybywam dzisiaj do tego miasta, w którym się urodziłem – do parafii, w której zostałem ochrzczony i przyjęty do wspólnoty Kościoła Chrystusowego (…). Przy tej chrzcielnicy w wadowickim kościele zostałem przyjęty do łaski Bożego synostwa i wiary Odkupiciela mojego, do wspólnoty Jego Kościoła”.

1. Kiedy chorujemy, idziemy do lekarza, który przepisuje nam lekarstwa odpowiednie do pokonania choroby. Lekarz musi wiedzieć, jakie są wskazania do zażywania konkretnych leków i znać ich skuteczność. Czasem sami idziemy do apteki, by szukać lekarstwa na różne dolegliwości, albo dowiadujemy się o nim z reklamy. Za każdym razem jednak zapoznajemy się z opisem działania leku, starając się dokładnie dowiedzieć, jakie są zalecenia stosowania leku i jakie skutki on wywołuje. Przez analogię tę sytuację możemy odnieść również do naszego uczestnictwa w sakramentach. Znając naszą grzeszność Bóg dał nam widzialne znaki, przez które chce nas obdarować uzdrawiającą łaską. Porównując sakramenty do lekarstw nie wolno nam jednak zapominać, że sakramenty nie są przedmiotami, którymi posługujemy się w zależności od naszego uznania. Bóg bowiem nie tylko działa przez sakramenty, ale sam jest w nich obecny: On sam przychodzi, aby nas zbawić.

1. W różnych sytuacjach człowiek potrzebuje znaków. Znaki drogowe ułatwiają bezpieczne dotarcie do celu podróży, znaki nutowe pozwalają zapisać melodię, zaś dzięki ilustracjom graficznym można łatwiej przyswoić sobie skomplikowane treści.