Pierwsze przykazanie BoĹźe: âNie bÄdziesz miaĹ bogĂłw cudzych przede mnÄ â |
1. Hymn Jana Kochanowskiego „Czego chcesz od nas, Panie, za Twe hojne dary?”, który czÄsto Ĺpiewamy w naszych koĹcioĹach jako pieĹĹ na dziÄkczynienie w czasie Eucharystii, ukazuje wiarÄ, nadziejÄ i miĹoĹÄ oraz wyznacza miejsce stworzenia wobec Stwórcy: „Panu, Bogu swemu, bÄdziesz oddawaĹ pokĹon i Jemu samemu sĹuĹźyÄ bÄdziesz” (Ĺk 4,8, por. Pwt 6,13).
2. ObowiÄ
zek oddawania Bogu autentycznej czci powinien byÄ wypeĹniany w wymiarze osobistym i wspólnotowym; prywatnym i publicznym; indywidualnym i spoĹecznym. Jak uczy nas, powtarzajÄ
c za soborowÄ
deklaracjÄ
o wolnoĹci religijnej „Dignitatis humanae” Katechizm KoĹcioĹa Katolickiego, „wszyscy… ludzie sÄ
zobowiÄ
zani, zwĹaszcza w tym co odnosi siÄ do Boga i Jego KoĹcioĹa, do poszukiwania prawdy, a poznawszy jÄ
, przyjÄ
Ä i zachowaÄ” (KKK 2104). WewnÄtrzna powinnoĹÄ nakazuje czĹowiekowi poszukiwaÄ Boga, uznaÄ Go, oddaÄ Mu czeĹÄ oraz ĹwiadczyÄ o Nim.
3. Pierwszym aktem cnoty religijnoĹci jest adoracja. Poprzez niÄ
czĹowiek uznaje Boga za StwórcÄ i Zbawiciela wszystkiego, co istnieje, za nieskoĹczonÄ
i miĹosiernÄ
MiĹoĹÄ. W adoracji czĹowiek widzi nieskoĹczonÄ
róĹźnicÄ miÄdzy Wszechmocnym i NajĹwiÄtszym Bogiem a sĹabym, ograniczonym stworzeniem. Jak czytamy w Katechizmie KoĹcioĹa Katolickiego „adoracja Jedynego Boga wyzwala czĹowieka z zamkniÄcia siÄ w sobie, z niewoli grzechu i baĹwochwalstwa Ĺwiata” (KKK 2097). Adoracja moĹźe byÄ czysto wewnÄtrzna albo teĹź wyraĹźona na zewnÄ
trz przy pomocy gestów - naboĹźeĹstw, czuwaĹ, procesji itp.
CzĹowiek oddaje czeĹÄ Bogu równieĹź przez modlitwÄ, ofiarÄ, przyrzeczenia i Ĺluby. Wzniesienie ducha do Boga jest wyrazem naszej adoracji szczególnie w modlitwie uwielbienia i dziÄkczynienia. Modlitwa jest niezbÄdnym warunkiem posĹuszeĹstwa przykazaniom BoĹźym; jest wyrazem wiary, nadziei i miĹoĹci (por. KKK 2098). Wyrazem czci oddawanej Bogu jest takĹźe ofiara jako znak uwielbienia i dziÄkczynienia, przebĹagania i komunii z Nim. W skĹadanym Bogu darze czĹowiek wyraĹźa to co czuje wewnÄtrznie. Ofiara powinna byÄ poĹÄ czona równieĹź z miĹoĹciÄ braterskÄ . CzĹowiek wyraĹźa uwielbienie dla Boga równieĹź w skĹadanych Mu przyrzeczeniach speĹnienia okreĹlonych dobrych czynów i w Ĺlubach, to jest Ĺwiadomych i dobrowolnych obietnicach uczynionych Bogu, majÄ cych za przedmiot dobro moĹźliwe i lepsze, w których to obietnicach „chrzeĹcijanin poĹwiÄca siebie samego Bogu lub obiecuje Mu dobry czyn” (KKK 2102). WiernoĹÄ przyrzeczeniom zĹoĹźonym Bogu jest przejawem szacunku i miĹoĹci wobec Niego (KKK 2101). KoĹcióĹ uznaje szczególnie wartoĹÄ Ĺlubów praktykowania rad ewangelicznych realizowanych poprzez ubóstwo, posĹuszeĹstwo oraz czystoĹÄ, aby w peĹniejszy sposób upodobniÄ siÄ do Chrystusa ubogiego, posĹusznego i czystego. PomyĹlmy: Czy w naszym Ĺźyciu Bóg jest na pierwszym miejscu? Jak czÄsto oddajemy Bogu czeĹÄ? Czy nasza modlitwa jest znakiem uwielbienia? Czy skĹadane ofiary sÄ ofiarami czystego serca? Czy skĹadane Bogu przyrzeczenia wynikajÄ z miĹoĹci? Czy uznajemy wartoĹÄ rad ewangelicznych i czy potrafilibyĹmy wedĹug nich ksztaĹtowaÄ nasze Ĺźycie?
4. ZapamiÄtajmy: SĹowa Pana Jezusa: „Panu, Bogu swemu, bÄdziesz oddawaĹ pokĹon i Jemu samemu sĹuĹźyÄ bÄdziesz” (Mt 4,10) domagajÄ
siÄ od nas „adoracji Boga jako Stwórcy wszystkiego, co istnieje; oddawania naleĹźnego Mu kultu w wymiarze indywidualnym i spoĹecznym; modlitwy wyraĹźajÄ
cej siÄ w uwielbieniu, dziÄkczynieniu i w proĹbie; skĹadania Bogu ofiary, przede wszystkim ofiary duchowej naszego Ĺźycia, ĹÄ
czÄ
cej siÄ z doskonaĹÄ
ofiarÄ
Chrystusa na krzyĹźu; wypeĹniania zĹoĹźonych Bogu przyrzeczeĹ i Ĺlubów” (KomKKK 443), a zatem „adoracja Boga, zanoszenie do Niego modlitw, oddawanie naleĹźnej Mu czci, wypeĹnianie przyrzeczeĹ i zĹoĹźonych Mu Ĺlubów sÄ
aktami cnoty religijnoĹci, które wchodzÄ
w zakres posĹuszeĹstwa pierwszemu przykazaniu” (KKK 2135).
Ks. Zbigniew Olszewski ĹšródĹo http://katechetyczny.diecezjaplocka.pl/1205,l1.html
|