Piąte przykazanie kościelne: „Troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła" Drukuj
1. KaĹźda parafia oprócz wymiaru duchowego ma równieĹź wymiar materialny. Wierni gromadzą się w wybudowanych często z wielkim trudem i przez wieki ozdabianych kościołach i kaplicach. Do dóbr doczesnych parafii zalicza się teĹź cmentarz, plebania, sale dla grup duszpasterskich, czy zabudowania gospodarcze. Wszystkie one służą wspólnocie: dzięki nim mamy gdzie się modlić, czy gromadzić na róĹźnego rodzaju spotkania. Dobra te wymagają jednak ciągłej troski. Dlatego piąte przykazanie kościelne przypomina, Ĺźe obowiązkiem katolika jest „troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła”.
 
2. Wyjaśnienie zasadności piątego przykazania kościelnego znajdujemy w Kodeksie Prawa Kanonicznego (kan. 222). Nakazuje on wiernym dbać o zabezpieczenie kultu w ich wspólnocie parafialnej (Msza Święta, sakramenty, uroczystości odpustowe), prowadzenie działalności charytatywnej, wychowawczej, misyjnej oraz godziwego utrzymania duszpasterzy.
Dzieje Apostolskie tak opisują ową troskę o byt materialny w czasach wczesnego chrześcijaństwa: „Nikt […] nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je i przynosili pieniądze ze sprzedaĹźy, i składali je u stóp Apostołów. KaĹźdemu teĹź rozdzielano według potrzeby” (Dz 4,34-35). W historii Kościoła owa troska o wspólnotę dokonywała się w róĹźny sposób i zaleĹźała od sposobu organizacji społeczeństwa. Przez stulecia (od średniowiecza aĹź po XIX wiek) stosowano dziesięcinę, czyli oddawanie na potrzeby Kościoła dziesiątej części dochodu; w niektórych krajach stosuje się tzw. podatek kościelny, który płaci kaĹźdy, kto deklaruje się jako wierzący; w Polsce byt parafii uzaleĹźniony jest od ofiar, składanych przez wiernych przy róĹźnych okazjach. WaĹźne jest jedno: poczucie odpowiedzialności za wspólnotę, do której należę. Podobnie jak dorośli członkowie rodziny troszczą się o byt wszystkich jej członków, tak równieĹź kaĹźdy katolik ma obowiązek łoĹźyć na rzecz wspólnoty Kościoła.
 
3. Poprzez chrzest stajemy się członkami Kościoła i powinniśmy brać czynny udział w jego Ĺźyciu. Bycie katolikiem zobowiązuje do „troski o potrzeby wspólnoty Kościoła”. Przykazanie nie precyzuje dokładnie, jakie są to potrzeby. Najczęściej myślimy o aspekcie finansowym, czyli ofiarach pieniężnych składanych „na tacę”. Podczas ogłoszeń parafialnych kapłani często informują, Ĺźe będą one przeznaczone, np. na potrzeby seminarium, KUL, misji czy parafii. Pieniądze „z tacy” są w głównej mierze wydawane na zakup potrzebnych w Ĺ›wiątyni rzeczy, na opłacenie rachunków i podatki. Nie są to jednak – jak niesłusznie wielu uwaĹźa – pieniądze „dla księdza”. Na osobiste utrzymanie kapłanów składają się ofiary złoĹźone z racji sprawowanych przez nich Mszy świętych (tzw. „intencje mszalne”) oraz np. ofiary, składane z okazji ślubu czy chrztu. Kodeks Prawa Kanonicznego stwierdza, Ĺźe „wierni składający ofiarę, aby w ich intencji była odprawiana Msza święta, przyczyniają się do dobra Kościoła oraz uczestniczą przez tę ofiarę w jego trosce o utrzymanie szafarzy” (KPK kan. 946).
Piąte przykazanie kościelne ma jednak nie tylko aspekt finansowy. Dbałość o potrzeby Kościoła moĹźe być bowiem wyraĹźona poprzez ofiarowanie własnej pracy przy budowie czy remoncie świątyni. MoĹźna słuĹźyć swoim doświadczeniem czy radą, np. w kwestiach ekonomicznych czy prawnych. Przykazanie kościelne realizują piąte takĹźe ci, którzy obejmują opieką duchową i materialną rodziny, znajdujące się w trudnej sytuacji, a takich w kaĹźdej parafii nie brakuje. Gorliwa modlitwa to teĹź jeden z aspektów troski o Kościół.
 
4. Zapamiętajmy: Posiadanie dóbr doczesnych przez Kościół ma na celu „organizowanie kultu BoĹźego, zapewnienie godziwego utrzymania duchowieństwa oraz innych pracowników kościelnych, prowadzenie dzieł apostolatu i miłości, zwłaszcza wobec biednych” (KPK, kan. 1254 § 2). Troska o dobra doczesne Kościoła i o utrzymanie instytucji kościelnych, a takĹźe o ludzi ubogich, jest obowiązkiem wszystkich wiernych.
 
Renata Kraszewska
Ĺšródło http://katechetyczny.diecezjaplocka.pl/1219,l1.html