OdpowiedzialnoĹÄ i uczestnictwo w Ĺźyciu spoĹecznym |
1. KaĹźdy czĹowiek pragnie byÄ doskonaĹym. Marzy o wielkoĹci, ĹwiÄtoĹci. PoniewaĹź jednak – jak napisaĹ amerykaĹski trapista Thomas Merton – „nikt nie jest samotnÄ
wyspÄ
”, dlatego teĹź doskonaĹoĹÄ zdobywamy ĹźyjÄ
c we wspólnocie i angaĹźujÄ
c siÄ w sprawy spoĹeczne.
2. Wiara stawia przed nami wymagania, odnoszÄ
ce siÄ zarówno do Ĺźycia indywidualnego, jak i wspólnotowego. Jest rzeczÄ
koniecznÄ
, by wszyscy (kaĹźdy stosownie do zajmowanego miejsca i peĹnionej przez siebie funkcji) uczestniczyli w rozwoju dobra wspólnego i podjÄli odpowiedzialnoĹÄ za zadania zwiÄ
zane z dobrem w którym uczestniczÄ
(por. KKK 1913). CzĹowiek uczestniczy w dobru innych osób i spoĹecznoĹci przez troskÄ o wychowanie w swojej rodzinie i przez sumiennoĹÄ w swojej pracy (por. KKK 1914) oraz jako obywatel przez czynny udziaĹ w Ĺźyciu publicznym (por. KKK 1915).
3. Rodzina jest pierwszÄ
i podstawowÄ
komórkÄ
w której czĹowiek otrzymuje decydujÄ
ce wyobraĹźenia zwiÄ
zane z prawdÄ
i dobrem, uczy siÄ, co znaczy kochaÄ i byÄ kochanym, a wiÄc co konkretnie znaczy byÄ osobÄ
. Trzeba odkryÄ na nowo, Ĺźe rodzina jest sanktuarium Ĺźycia, Ĺźe „jest miejscem, w którym Ĺźycie, dar Boga, moĹźe w sposób wĹaĹciwy byÄ przyjÄte i chronione przed licznymi atakami, na które jest ono wystawione, moĹźe teĹź rozwijaÄ siÄ zgodnie z wymogami prawdziwego ludzkiego wzrostu” (Jan PaweĹ II, Centesimus Annus, 39). PrzyszĹy los ludzki „spoczywa w rÄkach tych, którzy zdolni sÄ
przekazaÄ przyszĹym pokoleniom motywacjÄ do Ĺźycia i do nadziei” (KDK 31, por. KKK 1917). ChrzeĹcijaĹska formacja rodziny powinna opieraÄ siÄ na Ĺźyciu sakramentalnym, szczególnie na Eucharystii i pokucie, a rodzice chrzeĹcijaĹscy powinni wĹasnym przykĹadem uczyÄ dzieci modlitwy i dawania Ĺźyciem Ĺwiadectwa o Chrystusie, wprowadzajÄ
c je w staropolskie zwyczaje chrzeĹcijaĹskie i ukazujÄ
c wĹaĹciwÄ
hierarchiÄ wartoĹci.
Podstawowym wymiarem bytowania czĹowieka na ziemi jest praca, która jest drogÄ realizacji jego posĹannictwa. KsztaĹtowanie etyki pracy oraz pogĹÄbianie wiedzy fachowej jest jednym z podstawowych obowiÄ zków chrzeĹcijaĹskich. Uczestnictwo w pracy na rzecz dobra wspólnego zakĹada wciÄ Ĺź ponawiane nawrócenie uczestników Ĺźycia spoĹecznego. Nie wolno uchylaÄ siÄ od wymogów prawa i przepisów odnoszÄ cych siÄ do obowiÄ zków spoĹecznych. SprawiedliwoĹÄ domaga siÄ, aby unikaÄ oszustw i róĹźnych wykrÄtów w celu unikniÄcia obowiÄ zków spoĹecznych. NaleĹźy troszczyÄ siÄ o rozwój instytucji, które poprawiajÄ warunki Ĺźycia ludzkiego (por. KKK 1916).
„Obywatele powinni, na ile to moĹźliwe, braÄ czynny udziaĹ w Ĺźyciu publicznym” (KKK 1915). Nie mogÄ
rezygnowaÄ z udziaĹu w polityce, gdyĹź przez niÄ
sĹuĹźÄ
osobie i spoĹeczeĹstwu, oĹźywiajÄ
c duchem chrzeĹcijaĹskim rzeczywistoĹÄ doczesnÄ
. Ich zaangaĹźowanie polityczne charakteryzowaÄ powinien duch sĹuĹźby na rzecz dobra wspólnego, ukierunkowanie na obronÄ i promocjÄ sprawiedliwoĹci oraz wysokie kompetencje, skutecznoĹÄ i jawnoĹÄ dziaĹania. SĹuĹźba czĹowiekowi i spoĹeczeĹstwu powinna obejmowaÄ takĹźe uzdrowienie stosunków gospodarczych i troskÄ o Ĺrodowisko naturalne. Wierni Ĺwieccy ĹźyjÄ
cy w danej wspólnocie narodowej i paĹstwowej majÄ
bezpoĹredni wpĹyw na byt oraz przyszĹoĹÄ narodu i paĹstwa i nie powinni przekraczaÄ zasad dyktowanych im przez chrzeĹcijaĹskÄ
etykÄ i sumienie uksztaĹtowane przez te zasady. MajÄ
prawo i obowiÄ
zek ĹźÄ
dania od swoich przedstawicieli w organach wĹadzy, by w dziaĹalnoĹci publicznej kierowali siÄ zasadami Ewangelii i naukÄ
spoĹecznÄ
KoĹcioĹa.
4. ZapamiÄtajmy: „KaĹźdy czĹowiek, stosownie do zajmowanego miejsca i peĹnionej funkcji, uczestniczy w rozwoju dobra wspólnego, respektujÄ
c sprawiedliwe prawa i podejmujÄ
c zadania, za które ponosi osobistÄ
odpowiedzialnoĹÄ, jak troska o wĹasnÄ
rodzinÄ i zaangaĹźowanie we wĹasnÄ
pracÄ. Obywatele powinni, na ile to moĹźliwe, braÄ czynny udziaĹ w Ĺźyciu publicznym” (KomKKK 410).
ks. Zbigniew Kaniecki ĹšródĹo http://katechetyczny.diecezjaplocka.pl/1280,l1.html
|