Cnoty Boskie (teologalne) Drukuj
1. Człowiek potrzebuje kogoś, komu wierzy – trudno bowiem Ĺźyć nie ufając nikomu. Trudno jest teĹź Ĺźyć komuś, kto stracił nadzieję – ludzie najczęściej popełniają samobójstwa właśnie dlatego, Ĺźe stracili nadzieję na wyjście z jakiejś przygniatającej ich sytuacji. Siła napędową ludzkiego Ĺźycia jest miłość: ona motywuje do podjęcia najtrudniejszych wyzwań, daje radość Ĺźycia i zapewnia mu sens. Te trzy nieodzowne dla ludzkiego Ĺźycia cnoty Kościół nazwał cnotami Boskimi (teologalnymi). W jaki sposób odnoszą się one do Boga?
 
2. Cnoty teologalne „są to cnoty, których początkiem, motywem i przedmiotem bezpośrednim jest sam Bóg. Wszczepione wraz z Ĺ‚aską uświęcającą, uzdalniają do Ĺźycia w obcowaniu z Trójcą Świętą oraz kształtują i oĹźywiają cnoty moralne. Stanowią one rękojmię obecności i działania Ducha Świętego we władzach człowieka” – czytamy w Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego (Kom KKK 384). Cnoty te więc odnoszą się bezpośrednio do Boga zarówno jako do ich Ĺşródła, jak i do celu, ku któremu są skierowane.
 
3. Cnoty Boskie kształtują, pobudzają i charakteryzują działania moralne chrześcijanina. Są trzy cnoty teologalne: wiara, nadzieja i miłość (por. KKK 1812 i 1813). Jako dary BoĹźe są łaską. Są one ze sobą mocno złączone i wzajemnie się przenikają. Mówimy Ĺźe są to cnoty Boskie, bo od Boga pochodzą, nazywamy je teĹź cnotami wlanymi lub nadprzyrodzonymi.
Wiara nadprzyrodzona jako łaska BoĹźa czyni człowieka zdolnym do przyjęcia prawdy o tajemnicy Trójcy Świętej. Jest fundamentem Ĺźycia chrześcijańskiego. Dzięki niej „wierzymy w Boga i w to wszystko, co On nam powiedział i objawił, a co Kościół święty podaje nam do wierzenia, poniewaĹź Bóg jest samą prawdą. Przez wiarę «człowiek z wolnej woli cały powierza się Bogu». Dlatego wierzący stara się poznać i czynić wolę Bożą” (KKK 1814). Wiara przejawia się w zgodnych z nią czynach, dlatego św. Jakub Apostoł napisał, iĹź „wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie” (Jk 2,17).
Nadzieja czyni człowieka zdolnym do Ĺźycia w Ĺ›wiecie obietnic BoĹźych. Jest ona skierowana ku przyszłości. Cnota ta „odpowiada dążeniu do szczęścia, złoĹźonemu przez Boga w sercu kaĹźdego człowieka (…) chroni przed zwątpieniem; podtrzymuje w kaĹźdym opuszczeniu; poszerza serce w oczekiwaniu szczęścia wiecznego” (KKK 1818).
„Miłość jest cnotą teologalną, dzięki której miłujemy Boga nade wszystko dla Niego samego, a naszych bliĹşnich jak siebie samych ze względu na miłość Boga” (KKK 1822). Miłość jest stałą walką z egoizmem, wyjściem poza siebie, zapomnieniem o sobie, nauką jak kochać nie dla samego siebie. Miłość stanowi siłę napędową dla praktykowania wszystkich innych cnót i oĹźywia je, jest ich wyrazem, porządkuje je między sobą. Miłość jako cnota Boska usprawnia i oczyszcza naszą ludzką zdolność kochania oraz podnosi ją do nadprzyrodzonej doskonałości miłości BoĹźej (por. KKK 1827). Miłość pozwala człowiekowi odnosić się do Boga nie jak niewolnik, który spełnia uczynki, bo boi się kary; ani teĹź nie jak najemnik, który w zamian za swoje czyny oczekuje zapłaty; ale jak syn, który miłością odpowiada na miłość Ojca. „Miłość przewyĹźsza wszystkie cnoty; jest pierwszą z cnót teologalnych: «Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość» (1 Kor 13, 13)” (KKK 1826).
 
4. Zapamiętajmy: Wiara uzdalnia nas do myślenia po BoĹźemu. Skierowana w przyszłość nadzieja pozwala działać po BoĹźemu. Miłość sprawia, Ĺźe juĹź teraz moĹźemy Ĺźyć po BoĹźemu, a w przyszłości z Bogiem w pełni się zjednoczyć. Trzy cnoty Boskie pozwalają przemienić nasze Ĺźycie w Ĺźycie dziecka BoĹźego. Przez wiarę, nadzieję i miłość człowiek realizuje swoje uczestnictwo w Ĺźyciu Trójcy Świętej. Cnoty te nie tylko otwierają człowieka ku własnemu moralnemu doskonaleniu, ale pozwalają dążyć ku świętości, czyli zjednoczenia z Bogiem, który jest Miłością.

Ewa Bembenista

Ĺšródło http://katechetyczny.diecezjaplocka.pl/1287,l1.html