Bóg jest jeden Drukuj

1. W wierszu „Zdziwienie” ks. Jan Twardowski napisał z charakterystycznym dla siebie uśmiechem: „Dziwią się kuropatwy co chodzą parami / (…) lipcowe gwiazdozbiory Rak i Lew na niebie / (…) dziwi się księżyc sam na sam ze sobą / że Bóg jest jeden / i nigdy samotny”. To proste zdanie „Bóg jest jeden i nigdy samotny” dobrze oddaje rdzeń chrześcijańskiej wiary w jedyność Boga, będącego zarazem Trójcą Przenajświętszą. W tej katechezie chcemy przypomnieć i uświadomić sobie, czego Kościół naucza na temat tej pierwszej prawdy.

2. Słowa „Wierzę w jednego Boga”, jak dobrze pamiętamy, otwierają symbol wiary, który odmawiamy podczas niedzielnej Mszy Świętej. Wyznanie: „jest jeden Bóg” stanowi zatem pierwszą i główną prawdę wiary chrześcijańskiej (por. KKK 200). Podobnie jak żydzi i muzułmanie, chrześcijanie są monoteistami (od greckich słów monos – jeden i Theos – Bóg). Monoteizm od początku charakteryzował naród wybrany, któremu Bóg objawił się właśnie jako jedyny: „Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem — Panem jedynym. Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił” (Pwt 6,4-5). Także Dekalog naucza już w pierwszym przykazaniu: „Nie będziesz miał cudzych bogów przede Mną!” (Wj 20,3). U początku wiary monoteistycznej stoi zatem zdecydowane odrzucenie przez Stary Testament pogańskiego wielobóstwa, czyli politeizmu. Jezus Chrystus potwierdził tę wiarę w przykazaniu miłowania Boga „z całego serca, z całej duszy, ze wszystkich myśli i ze wszystkich sił” (Mk 12,30; por. KKK 201-202).

3. Mówiąc wraz z Kościołem: „Wierzę w jednego Boga”, wyznajemy przede wszystkim, że Pan Bóg z samej swej istoty może być tylko jeden. Już Tertulian, pisarz chrześcijański z przełomu II i III wieku, nauczał, że „trzeba koniecznie, aby Byt najwyższy był jedyny, to znaczy niemający sobie równego... Gdyby Bóg nie był jedyny, nie byłby Bogiem” (KKK 228). Wiara ta ma także wielkie znaczenie praktyczne. Uczy bowiem „żyć w dziękczynieniu: jeśli Bóg jest Jedyny, to wszystko, czym jesteśmy i co posiadamy, pochodzi od Niego: «Cóż masz, czego byś nie otrzymał?» (1 Kor 4,7)” (KKK 224). Uczy „poznawać jedność i prawdziwą godność wszystkich ludzi”, dzieci Jedynego Boga (por. KKK 225). Uczy też, że im bardziej i głębiej wierzymy w Boga jako Pana naszego życia, tym mniej jesteśmy niewolnikami rzeczy i ludzi. Przecież źródłem zniewolenia tylu narodów przez system sowiecki, źródłem gułagu i Katynia, było odrzucenie chrześcijańskiej wiary w jedynego Boga Ojca wszystkich i stworzenie bożka klasy robotniczej, a potem „kultu jednostki” – Stalina i innych tzw. przywódców socjalistycznych. Także u podstaw ludobójstwa hitlerowskiego stała – opierająca się na germańskim pogaństwie - wiara w mityczną „rasę panów”, negująca prawdę o Bogu Abrahama, Izaaka i Jakuba, Bogu Jezusa Chrystusa. Również dzisiaj bożkiem może stać się to wszystko, co czynimy wartością najwyższą: pieniądze, kariera, władza, postęp, użycie itp. Praktycznie każda wartość - dobra sama w sobie, ale z natury ograniczona, czysto ziemska - może przybrać postać zniewalającego nas bożka, jeżeli zajmuje w naszym życiu miejsce Pana Boga.

4. Zapamiętajmy: „Bóg jest jedyny, ale nie samotny” (por. KKK 254). Wiara w jedynego Boga „i miłowanie Go całą swoją istotą ma ogromne konsekwencje dla naszego życia” (KKK 222). Oddaje je dobrze modlitwa jednego ze średniowiecznych mistyków: „Mój Panie i Boże, zabierz mi wszystko, co oddala mnie od Ciebie. Mój Panie i Boże, daj mi to wszystko, co zbliża mnie do Ciebie. Mój Panie i Boże, oderwij mnie ode mnie samego i oddaj mnie całkowicie Tobie” (KKK 226).

Ks. Henryk Seweryniak

Źródło Katechizm Płocki część I - archiwum