Pierwsze przykazanie BoĹźe potÄpia grzechy bezboĹźnoĹci |
1. Podczas pielgrzymki do Polski w 2002 r. ĹwiÄty Jan PaweĹ II na krakowskich BĹoniach mĂłwiĹ, Ĺźe wspĂłĹczeĹnie: âczĹowiek nierzadko Ĺźyje tak, jakby Boga nie byĹo, a nawet stawia samego siebie na Jego miejscu. (âŚ) Na wiele sposobĂłw usiĹuje siÄ zagĹuszyÄ gĹos Boga w ludzkich sercach, a Jego samego uczyniÄ ÂŤwielkim nieobecnymÂť w kulturze i spoĹecznej ĹwiadomoĹci narodĂłw. ÂŤTajemnica nieprawoĹciÂť wciÄ
Ĺź wpisuje siÄ w rzeczywistoĹÄ Ĺwiataâ. Katechizm KoĹcioĹa Katolickiego mĂłwi, Ĺźe do grzechĂłw, sprzeciwiajÄ
cych siÄ pierwszemu przykazaniu naleĹźy zaliczyÄ bezboĹźnoĹÄ, czyli nieliczenie siÄ z Bogiem. Czym w istocie jest ten grzech?
2. Pismo ĹwiÄte ukazuje bezboĹźnoĹÄ jako postawÄ, ktĂłra jest przeciwna poboĹźnoĹci i polega na tym, Ĺźe z pogardÄ dla Boga i Jego Prawa wiÄ Ĺźe siÄ pewna wrogoĹÄ, zuchwalstwo. Ĺw. PaweĹ zapowiada przyjĹcie âczĹowieka grzechuâ, ktĂłry przy koĹcu Ĺwiata âbÄdzie siÄ wynosiĹ ponad wszystko, co nazywa siÄ Bogiem (âŚ) dowodzÄ c, Ĺźe on sam jest Bogiemâ (2 Tes 2, 3-4). ApostoĹ NarodĂłw dodaje, Ĺźe w Ĺwiecie âjuĹź dziaĹa tajemnica bezboĹźnoĹciâ (2, 7). 3. Postawa bezboĹźnoĹci wyraĹźa siÄ w konkretnych czynach, moralnie zĹych. MĂłwi o tym Katechizm KoĹcioĹa Katolickiego stwierdzajÄ
c, Ĺźe âpierwsze przykazanie BoĹźe potÄpia grzechy bezboĹźnoĹci, do ktĂłrych naleĹźÄ
przede wszystkim: kuszenie Boga w sĹowach i czynach, ĹwiÄtokradztwo i symoniaâ (KKK 2118).
Kuszenie Boga polega na wystawianiu na prĂłbÄ Jego dobroci i wszechmocy. PrzykĹadem jest kuszenie Jezusa, podczas ktĂłrego szatan chciaĹ, by Jezus rzuciĹ siÄ z naroĹźnika ĹwiÄ
tyni, aby w ten sposĂłb zmusiÄ Boga do dziaĹania (Ĺk 4, 9). Jezus odpowiada Mu sĹowami Boga: âNie bÄdziesz wystawiaĹ na prĂłbÄ Pana, Boga swegoâ (Pwt 6, 16). Wystawianie Boga na prĂłbÄ â w sĹowach lub uczynkach â rani szacunek i zaufanie, jakie naleĹźÄ
siÄ naszemu StwĂłrcy i Panu. âKuszenie Bogaâ zawsze zawiera zwÄ
tpienie, niedowierzanie w Jego miĹoĹÄ, opatrznoĹÄ i moc (por. KKK 2119).
Grzech ĹwiÄtokradztwa polega na profanowaniu lub niegodnym traktowaniu sakramentĂłw i innych czynnoĹci liturgicznych, jak rĂłwnieĹź osĂłb poĹwiÄconych Bogu (na przykĹad papieĹźa, biskupĂłw, kapĹanĂłw), miejsc ĹwiÄtych (do ktĂłrych naleĹźÄ ĹwiÄ tynie, cmentarze, kapliczki) i rzeczy ĹwiÄtych, czyli przedmiotĂłw przeznaczonych do kultu. ĹwiÄtokradztwo jest grzechem ciÄĹźkim, zwĹaszcza jeĹźeli jest popeĹnione przeciw Eucharystii, poniewaĹź w niej jest obecne CiaĹo i Krew samego Chrystusa (por. KKK 2120). Symonia to nabywanie lub sprzedawanie rzeczywistoĹci duchowych. Nazwa âsymoniaâ bierze siÄ od Szymona â czarnoksiÄĹźnika, o ktĂłrym czytamy w Dziejach Apostolskich. ChciaĹ on zapĹaciÄ ApostoĹom za to, by dali mu wĹadzÄ duchowÄ â dar czynienia cudĂłw. Piotr mu odpowiada: âNiech pieniÄ dze twoje przepadnÄ razem z tobÄ âŚ gdyĹź sÄ dziĹeĹ, Ĺźe dar BoĹźy moĹźna nabyÄ za pieniÄ dzeâ (Dz 8, 20). Katechizm wyjaĹnia, Ĺźe ânie moĹźna przywĹaszczaÄ sobie dĂłbr duchowych i traktowaÄ ich jak wĹaĹciciel lub pan, poniewaĹź majÄ one swoje ĹşrĂłdĹo w Boguâ. (KKK 2121) Kodeks Prawa Kanonicznego potÄpia wszelkie formy symonii. Zapytajmy: Czy w Ĺźyciu codziennym, przeĹźywajÄ
c róşne problemy, nie ulegam pokusie wystawiania Boga na prĂłbÄ? Jaka jest moja postawa wobec przyjmowanych sakramentĂłw, a szczegĂłlnie Eucharystii? Jaki jest mĂłj stosunek do osĂłb duchownych, miejsc czy rzeczy ĹwiÄtych? Czy w dobie komercjalizacji nie traktujÄ spraw duchowych, ĹwiÄtych, jako towaru, ktĂłry moĹźna nabyÄ za odpowiedniÄ
sumÄ pieniÄdzy?
4. ZapamiÄtajmy: Przykazanie ânie bÄdziesz miaĹ cudzych bogĂłw przede mnÄ
â zakazuje m.in. bezboĹźnoĹci, ktĂłra âwyraĹźa siÄ w kuszeniu Boga w sĹowach lub czynach, w ĹwiÄtokradztwie, ktĂłre profanuje osoby lub rzeczy ĹwiÄte, przede wszystkim EucharystiÄ; w symonii, ktĂłra oznacza nabywanie lub sprzedawanie rzeczy duchowychâ (komKKK 445).
Ks. StanisĹaw Gajewski
|