Pierwsze przykazanie Boże: „Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną” Drukuj
1. Hymn Jana Kochanowskiego „Czego chcesz od nas, Panie, za Twe hojne dary?”, który często śpiewamy w naszych kościołach jako pieśń na dziękczynienie w czasie Eucharystii, ukazuje wiarę, nadzieję i miłość oraz wyznacza miejsce stworzenia wobec Stwórcy: „Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu słuĹźyć będziesz” (Łk 4,8, por. Pwt 6,13).
 
2. Obowiązek oddawania Bogu autentycznej czci powinien być wypełniany w wymiarze osobistym i wspólnotowym; prywatnym i publicznym; indywidualnym i społecznym. Jak uczy nas, powtarzając za soborową deklaracją o wolności religijnej „Dignitatis humanae” Katechizm Kościoła Katolickiego, „wszyscy… ludzie są zobowiązani, zwłaszcza w tym co odnosi się do Boga i Jego Kościoła, do poszukiwania prawdy, a poznawszy ją, przyjąć i zachować” (KKK 2104). Wewnętrzna powinność nakazuje człowiekowi poszukiwać Boga, uznać Go, oddać Mu cześć oraz świadczyć o Nim.
 
3. Pierwszym aktem cnoty religijności jest adoracja. Poprzez nią człowiek uznaje Boga za Stwórcę i Zbawiciela wszystkiego, co istnieje, za nieskończoną i miłosierną Miłość. W adoracji człowiek widzi nieskończoną róĹźnicę między Wszechmocnym i Najświętszym Bogiem a słabym, ograniczonym stworzeniem. Jak czytamy w Katechizmie Kościoła Katolickiego „adoracja Jedynego Boga wyzwala człowieka z zamknięcia się w sobie, z niewoli grzechu i bałwochwalstwa świata” (KKK 2097). Adoracja moĹźe być czysto wewnętrzna albo teĹź wyraĹźona na zewnątrz przy pomocy gestów - naboĹźeństw, czuwań, procesji itp.
Człowiek oddaje cześć Bogu równieĹź przez modlitwę, ofiarę, przyrzeczenia i Ĺ›luby. Wzniesienie ducha do Boga jest wyrazem naszej adoracji szczególnie w modlitwie uwielbienia i dziękczynienia. Modlitwa jest niezbędnym warunkiem posłuszeństwa przykazaniom BoĹźym; jest wyrazem wiary, nadziei i miłości (por. KKK 2098).
Wyrazem czci oddawanej Bogu jest takĹźe ofiara jako znak uwielbienia i dziękczynienia, przebłagania i komunii z Nim. W składanym Bogu darze człowiek wyraĹźa to co czuje wewnętrznie. Ofiara powinna być połączona równieĹź z miłością braterską.
Człowiek wyraĹźa uwielbienie dla Boga równieĹź w składanych Mu przyrzeczeniach spełnienia określonych dobrych czynów i w ślubach, to jest świadomych i dobrowolnych obietnicach uczynionych Bogu, mających za przedmiot dobro moĹźliwe i lepsze, w których to obietnicach „chrześcijanin poświęca siebie samego Bogu lub obiecuje Mu dobry czyn” (KKK 2102). Wierność przyrzeczeniom złoĹźonym Bogu jest przejawem szacunku i miłości wobec Niego (KKK 2101).
Kościół uznaje szczególnie wartość ślubów praktykowania rad ewangelicznych realizowanych poprzez ubóstwo, posłuszeństwo oraz czystość, aby w pełniejszy sposób upodobnić się do Chrystusa ubogiego, posłusznego i czystego.
Pomyślmy: Czy w naszym Ĺźyciu Bóg jest na pierwszym miejscu? Jak często oddajemy Bogu cześć? Czy nasza modlitwa jest znakiem uwielbienia? Czy składane ofiary są ofiarami czystego serca? Czy składane Bogu przyrzeczenia wynikają z miłości? Czy uznajemy wartość rad ewangelicznych i czy potrafilibyśmy według nich kształtować nasze Ĺźycie?
 
4. Zapamiętajmy: Słowa Pana Jezusa: „Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu słuĹźyć będziesz” (Mt 4,10) domagają się od nas „adoracji Boga jako Stwórcy wszystkiego, co istnieje; oddawania naleĹźnego Mu kultu w wymiarze indywidualnym i społecznym; modlitwy wyraĹźającej się w uwielbieniu, dziękczynieniu i w prośbie; składania Bogu ofiary, przede wszystkim ofiary duchowej naszego Ĺźycia, łączącej się z doskonałą ofiarą Chrystusa na krzyĹźu; wypełniania złoĹźonych Bogu przyrzeczeń i Ĺ›lubów” (KomKKK 443), a zatem „adoracja Boga, zanoszenie do Niego modlitw, oddawanie naleĹźnej Mu czci, wypełnianie przyrzeczeń i złoĹźonych Mu ślubów są aktami cnoty religijności, które wchodzą w zakres posłuszeństwa pierwszemu przykazaniu” (KKK 2135).

Ks. Zbigniew Olszewski

Ĺšródło http://katechetyczny.diecezjaplocka.pl/1205,l1.html