1. Wszyscy chyba pamiętamy wiersz Władysława Bełzy „Katechizm polskiego dziecka”: â€žKto ty jesteś? Polak mały. Jaki znak twĂłj? Orzeł biały. Gdzie ty mieszkasz? Między swemi. W jakim kraju? W polskiej ziemi. Czem ta ziemia? Mą ojczyzną. Czem zdobyta? Krwią i blizną. Czy ją kochasz? Kocham szczerze. A w co wierzysz? W Polskę wierzę. Coś ty dla niej? Wdzięczne dziecię. Coś jej winien? Oddać Ĺźycie”. Wiersz ten ukazuje nam istotę relacji, jakie winny łączyć człowieka z jego ojczyzną i państwem. Wskazuje takĹźe na obowiązki obywatela w stosunku do swojej ojczyzny i państwa, a więc tych najwaĹźniejszych poza rodziną instytucji, w ktĂłrych Ĺźyje i rozwija się człowiek. Czwarte przykazanie BoĹźe nakazuje czcić tych wszystkich, ktĂłrzy dla naszego dobra otrzymali od Boga władzę w społeczeństwie. Ukazuje ono obowiązki tych, ktĂłrzy sprawują władzę, jak i tych, dla ktĂłrych dobra jest ona sprawowana (por. KKK 2234).

1.Niejednokrotnie jesteśmy świadkami narzekania dorosłych na tak zwaną dzisiejszą młodzieĹź. Oburzamy się nierzadko okazywanym przez młodych brakiem dobrego wychowania. Obserwujemy ich zachowanie podczas głośnych dialogĂłw między starszymi i młodymi, zbuntowanymi, często zagubionymi ludĹşmi. Staramy się wtedy znaleźć odpowiedĹş na pytanie: w ktĂłrym momencie popełniono błąd w wychowaniu i kto jest za to odpowiedzialny?