1.  Podczas spotkania z rektorami i delegacjami wyższych uczelni z całej Polski na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu 7 czerwca 1999 r. Ojciec Święty Jan Paweł II powiedział między innymi: „Odkrycie, jakiego dokonał Kopernik i jego znaczenie w kontekście historii nauki, przypominają nam stale żywy spór, jaki toczy się pomiędzy rozumem a wiarą. Chociaż dla samego Kopernika jego odkrycie stało się źródłem jeszcze większego podziwu dla Stwórcy świata i potęgi rozumu ludzkiego, to dla wielu było powodem poróżnienia rozumu z wiarą”. Czy zatem rozum i wiara rzeczywiście nie dadzą się pogodzić?

1. Studenci i uczniowie doskonale wiedzą, jak trudno przyswoić sobie i nauczyć się na pamięć tekstu, którego się nie rozumie. Gdy decydujemy się na współpracę z kimś, nie bez znaczenia pozostają dla nas cechy, jakimi ta osoba się charakteryzuje: czy jest pracowita, otwarta, prawdomówna, niekonfliktowa, szczera. Podobnie jest z wiarą, którą my, chrześcijanie, wyznajemy. Nie można jej zaakceptować i uznać za swoją, gdy nie rozumiemy jej treści (oczywiście na tyle, na ile umysł ludzki jest w stanie to uczynić) oraz jeśli nie uświadomimy sobie istotnych cech, którymi się ona charakteryzuje.

2. Wiara chrześcijańska jest „osobowym przylgnięciem całego człowieka do Boga, który się objawia” (KKK 176). Zastanówmy się nad charakterystycznymi cechami naszej wiary. Są nimi: Boskie pochodzenie, pewność, wolność, rozumność, konieczność do zbawienia.

1. Wiara to niezwykle delikatna sfera ludzkiego istnienia. Dotyczy ona najgłębszych relacji z Panem Bogiem, Stwórcą i Zbawicielem człowieka. Doskonale wiemy, jak jest ona ważna w życiu każdego z nas. Gdy jednak czasem słuchamy wypowiedzi niektórych osób, gdy obserwujemy ich życie rodzinne i zawodowe, kiedy przypatrujemy się różnym środowiskom, gdy oglądamy niektóre programy telewizyjne, słuchamy pewnych audycji radiowych, czytamy niektóre gazety i wypowiedzi zamieszczane w Internecie, zauważamy, że wiara, bez której trudno wyobrazić sobie ludzkie życie i szczęście, nierzadko jest kwestionowana czy też poddawana w wątpliwość. Wiele osób, także z naszego najbliższego otoczenia, pozostaje obojętnych na Boga i oddalonych od Kościoła. Wiele osób żyje tak, jakby Boga nie było, twierdząc, że są ludźmi niewierzącymi. Czym zatem jest wiara, która może niekiedy nastręczać trudności także ludziom ochrzczonym, a nawet głęboko wierzącym?

1. Jednym z częstych tematów naszych rozmów jest Kościół i jego nauczanie. Mówimy o tym w miejscach pracy, w czasie spotkań rodzinnych bądź sąsiedzkich. Wielu podejmuje ten temat z autentycznej troski o dobro Kościoła. Niestety, są i tacy, według których Kościół jest zagrożeniem, ograniczeniem ich wolności, którzy uważają, że to, co on głosi i naucza, jest niemodne. Ich zdaniem, nauczanie Kościoła powinno być bardziej nowoczesne i odpowiadać duchowi czasów, a już na pewno nie powinno stawiać człowiekowi wymagań i oczekiwać od niego wyrzeczeń. Przeciwnie! Kościół powinien ułatwiać życie, czynić je bardziej wygodnym. Ludzie tacy często mówią: „jestem człowiekiem wierzącym, ale nie chodzę do kościoła”; „jestem wierzący, ale nie godzę się z tym, czego naucza Kościół w kwestiach moralnych”; „jestem wierzący, ale niepotrzebne są mi przykazania Boże, bo ja sam potrafię ocenić, co jest dla mnie dobre, a co złe”.

1. Uczestnicząc w niedzielnej Mszy św. dostrzegamy, jak kapłan czytający Ewangelię z wielką czcią całuje księgę Pisma Świętego. Niekiedy Biblia wnoszona jest w uroczystej procesji i umieszczana na ołtarzu. Te liturgiczne gesty świadczą, że dla wspólnoty wierzących, jaką jest Kościół, Pismo Święte ma fundamentalne znaczenie.

2. Pismo Święte jest podstawowym źródłem naszej wiary. Jest to księga objawienia się Boga ludzkości; są w niej zapisane doświadczenia ludzi w obcowaniu z Bogiem.