1. Człowiek wszystkich czasów zadaje sobie w pewnych chwilach pytanie, skąd się wziął Wszechświat i jaki jest sens i cel ludzkiego życia (por. KKK 282). Odpowiedzi na te pytania wielu szuka w nauce, zwłaszcza w naukach przyrodniczych. Współczesne przyrodoznawstwo, korzystając ze znajomości praw fizyki, mówi o istnieniu początkowego punktu, od którego świat zaczął się rozszerzać. Obliczono, że ten początek miał miejsce około 20 miliardów lat temu. Co było wcześniej i dlaczego Wszechświat zaczął się rozszerzać - na to współczesna nauka nie ma jednak odpowiedzi. Pod koniec XX wieku zaczęto głosić, że rozwój Wszechświata dokonuje się po to, aby mógł pojawić się w nim człowiek. Gdyby nie było człowieka, to Wszechświat nie miałby nawet świadomości swego istnienia. Czy jednak powstanie człowieka było ostatecznym kresem ewolucji i w jakim celu się dokonało? Czy człowiek powstał wskutek ślepego przypadku i jaki jest sens jego istnienia? Również na te pytania nauki przyrodnicze nie potrafią odpowiedzieć.

1. Czy naprawdę – pytają niektórzy ludzie - powinniśmy wierzyć w opowiadania o stworzeniu w ciągu sześciu dni? O Stwórcy w postaci majestatycznego Ojca? Warto sobie w takiej chwili przypomnieć postać Jana Pawła II, który znaczną część „Tryptyku rzymskiego” poświęca Kaplicy Sykstyńskiej, tej samej, w której 16 października 1978 r. został wybrany na Papieża. Stając w tym miejscu – pisze Ojciec Święty – staję „na progu Księgi. / Jest to Księga Rodzaju – Genesis. / Tu, w tej kaplicy, wypisał ją Michał Anioł / nie słowem, ale bogactwem / spiętrzonych kolorów”.

1. Chrześcijanin od najmłodszych lat zna słowa, które wypowiada podczas czynienia znaku krzyża: „W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Te słowa słyszymy także na początku Mszy Świętej, a w nieco zmienionej formie na jej zakończenie: „Niech was błogosławi Bóg Wszechmogący, Ojciec i Syn, i Duch Święty”. W ten sposób wyznajemy wiarę w Trójcę Świętą, która jednoczy wszystkich chrześcijan (por. KKK 232). Prawda o Trójcy Świętej jest główną tajemnicą wiary dotyczącą Boga, zajmującą główne miejsce pośród prawd objawionych.

1. Gdy po raz pierwszy spotykamy jakąś osobę, to zazwyczaj chcemy poznać jej imię. Tym imieniem ją potem nazywamy i przywołujemy, wyróżniamy spośród wielu innych osób i pod tym imieniem ją zapamiętujemy. Także trzecia osoba Trójcy Świętej ma swoje imię, chociaż o bardzo swoistej naturze. Nazywa się Duchem. Na początku Księgi Rodzaju, w opisie stworzenia świata jest mowa o Duchu Bożym, który unosił się nad wodami. Pojęcie „Duch” jest tłumaczeniem hebrajskiego słowa „ruah”, które oznacza tchnienie, powietrze, wiatr. W Starym Testamencie słowo „Duch”, gdy odnosi się do Boga, występuje zazwyczaj z określeniami: Boży, Pański, Święty.

1. Gdy w różnych urzędach trzeba bliżej określić tożsamość konkretnej osoby, to najczęściej należy podać imię ojca, na przykład „Jan, syn Tadeusza”. Osoba w ten sposób wypełniająca formularz przynajmniej dla urzędnika staje się kimś znanym, kogo można bez większej trudności zidentyfikować. Jezus, głosząc Ewangelię, chciał wiedzieć, czy słuchacze dobrze ją rozumieją, a tym samym – czy dobrze Go znają. Pytał więc swych uczniów, za kogo ludzie Go uważają. Okazywało się, że opinie na temat tożsamości Jezusa były różne, czasem bardzo dalekie od prawdy. Jednak gdy w wyznaniu Piotra padło właściwe określenie osoby Jezusa: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego” (Mt 16,16), to zostało ono w sposób niezwykle uroczysty potwierdzone przez Mistrza: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie” (Mt 16,17).