1. Niektórzy ludzie, w tym niestety również niektórzy chrześcijanie, utożsamiają Kościół jedynie z instytucją o zasięgu międzynarodowym. Dla innych jest on tylko dobrze funkcjonującą organizacją religijną, jeszcze inni mówią, że Kościół to duchowieństwo z Papieżem na czele. Takie rozumienie Kościoła jest jednak niepełne.

2. Kościół bowiem został utworzony i uporządkowany na tym świecie jako Lud Boży, społeczność wierzących w Chrystusa, w której z ustanowienia Bożego obowiązuje ustrój hierarchiczny. Lud ten kierowany jest przez następcę św. Piotra i biskupów pozostających z nim w łączności. Wierni, czyli członkowie tej społeczności, to zarówno świeccy chrześcijanie, jak i święci szafarze, czyli duchowni. Wśród wiernych są także tacy, którzy poświęcają się Bogu w życiu konsekrowanym, żyjąc w zakonach lub instytutach świeckich.

1. Z radością uczestniczymy w rodzinnych jubileuszach. Chętnie świętujemy urodziny czy rocznicę zawarcia małżeństwa. Jako chrześcijanie należymy też do rodziny dzieci Bożych, którą jest Kościół. Czy zastanawialiśmy się kiedykolwiek, dlaczego ta szczególna wspólnota nie obchodzi nigdy rocznicy swego powstania?

1. Słysząc na zawodach sportowych hymn Polski jesteśmy dumni, że nasz rodak zwyciężył. Widząc biało-czerwone flagi na Placu św. Piotra, wiemy, że są tam rodacy. W krzyżu przydrożnym widzimy znak naszej wiary, serce kojarzy nam się z miłością, a w kotwicy rozpoznajemy znak nadziei. Posługujemy się literami i liczbami, potrzebujemy znaków i symboli, by kontaktować się z innymi. Podobnie jest także w naszych relacjach z Bogiem.

1. W czasie pierwszej pielgrzymki do Polski w 1979 r. Jan Paweł II, kończąc homilię na Placu Zwycięstwa w Warszawie, powiedział: „wołam, ja, syn polskiej ziemi: (...) Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi. Tej Ziemi!”. Staliśmy się wtedy świadkami, jak żarliwa modlitwa Jana Pawła II pomogła Polakom otworzyć się na działanie Ducha Świętego. O ileż większej mocy musieli doświadczyć zebrani wraz z Maryją w wieczerniku apostołowie, gdy zstąpił na nich Duch Święty.

1. Na Górze Oliwnej w Jerozolimie znajduje się sanktuarium Wnie­bowstąpienia Jezusa. Od czasów przegranej krzyżowców mieści się tam muzułmański me­czet. Jest to sanktuarium jedyne w swoim rodzaju, bo nie posiada dachu: zamknięta murami przestrzeń, gdzie można oglądać niebo i rozmyślać nad tajemnicą Wnie­bowstąpienia.

W wyznaniu wiary mówimy: wierzę, że Jezus „wstąpił do nieba, siedzi po prawicy Boga, Ojca wszechmogącego, stamtąd przyj­dzie sądzić żywych i umarłych”. Po zmartwychwstaniu Jezus przeby­wał ze swoimi uczniami przez 40 dni, jadł i pił z nimi oraz pouczał ich o swoim Królestwie. Jezus ostatni raz ukazał się w chwili Wniebowstąpienia. Wstępując do nieba, wywyższył ludzką naturę i jako prawdziwy Bóg i prawdziwy Człowiek zasiada po prawicy Ojca (por. KKK 659).