OdpowiedzialnoĹÄ i uczestnictwo w Ĺźyciu spoĹecznym
1. KaĹźdy czĹowiek pragnie byÄ doskonaĹym. Marzy o wielkoĹci, ĹwiÄtoĹci. PoniewaĹź jednak – jak napisaĹ amerykaĹski trapista Thomas Merton – „nikt nie jest samotnÄ wyspÄ ”, dlatego teĹź doskonaĹoĹÄ zdobywamy ĹźyjÄ c we wspólnocie i angaĹźujÄ c siÄ w sprawy spoĹeczne.
2. Wiara stawia przed nami wymagania, odnoszÄ ce siÄ zarówno do Ĺźycia indywidualnego, jak i wspólnotowego. Jest rzeczÄ koniecznÄ , by wszyscy (kaĹźdy stosownie do zajmowanego miejsca i peĹnionej przez siebie funkcji) uczestniczyli w rozwoju dobra wspólnego i podjÄli odpowiedzialnoĹÄ za zadania zwiÄ zane z dobrem w którym uczestniczÄ (por. KKK 1913). CzĹowiek uczestniczy w dobru innych osób i spoĹecznoĹci przez troskÄ o wychowanie w swojej rodzinie i przez sumiennoĹÄ w swojej pracy (por. KKK 1914) oraz jako obywatel przez czynny udziaĹ w Ĺźyciu publicznym (por. KKK 1915).
3. Rodzina jest pierwszÄ i podstawowÄ komórkÄ w której czĹowiek otrzymuje decydujÄ ce wyobraĹźenia zwiÄ zane z prawdÄ i dobrem, uczy siÄ, co znaczy kochaÄ i byÄ kochanym, a wiÄc co konkretnie znaczy byÄ osobÄ . Trzeba odkryÄ na nowo, Ĺźe rodzina jest sanktuarium Ĺźycia, Ĺźe „jest miejscem, w którym Ĺźycie, dar Boga, moĹźe w sposób wĹaĹciwy byÄ przyjÄte i chronione przed licznymi atakami, na które jest ono wystawione, moĹźe teĹź rozwijaÄ siÄ zgodnie z wymogami prawdziwego ludzkiego wzrostu” (Jan PaweĹ II, Centesimus Annus, 39). PrzyszĹy los ludzki „spoczywa w rÄkach tych, którzy zdolni sÄ przekazaÄ przyszĹym pokoleniom motywacjÄ do Ĺźycia i do nadziei” (KDK 31, por. KKK 1917). ChrzeĹcijaĹska formacja rodziny powinna opieraÄ siÄ na Ĺźyciu sakramentalnym, szczególnie na Eucharystii i pokucie, a rodzice chrzeĹcijaĹscy powinni wĹasnym przykĹadem uczyÄ dzieci modlitwy i dawania Ĺźyciem Ĺwiadectwa o Chrystusie, wprowadzajÄ c je w staropolskie zwyczaje chrzeĹcijaĹskie i ukazujÄ c wĹaĹciwÄ hierarchiÄ wartoĹci.
Podstawowym wymiarem bytowania czĹowieka na ziemi jest praca, która jest drogÄ realizacji jego posĹannictwa. KsztaĹtowanie etyki pracy oraz pogĹÄbianie wiedzy fachowej jest jednym z podstawowych obowiÄ zków chrzeĹcijaĹskich. Uczestnictwo w pracy na rzecz dobra wspólnego zakĹada wciÄ Ĺź ponawiane nawrócenie uczestników Ĺźycia spoĹecznego. Nie wolno uchylaÄ siÄ od wymogów prawa i przepisów odnoszÄ cych siÄ do obowiÄ zków spoĹecznych. SprawiedliwoĹÄ domaga siÄ, aby unikaÄ oszustw i róĹźnych wykrÄtów w celu unikniÄcia obowiÄ zków spoĹecznych. NaleĹźy troszczyÄ siÄ o rozwój instytucji, które poprawiajÄ warunki Ĺźycia ludzkiego (por. KKK 1916).
„Obywatele powinni, na ile to moĹźliwe, braÄ czynny udziaĹ w Ĺźyciu publicznym” (KKK 1915). Nie mogÄ rezygnowaÄ z udziaĹu w polityce, gdyĹź przez niÄ sĹuĹźÄ osobie i spoĹeczeĹstwu, oĹźywiajÄ c duchem chrzeĹcijaĹskim rzeczywistoĹÄ doczesnÄ . Ich zaangaĹźowanie polityczne charakteryzowaÄ powinien duch sĹuĹźby na rzecz dobra wspólnego, ukierunkowanie na obronÄ i promocjÄ sprawiedliwoĹci oraz wysokie kompetencje, skutecznoĹÄ i jawnoĹÄ dziaĹania. SĹuĹźba czĹowiekowi i spoĹeczeĹstwu powinna obejmowaÄ takĹźe uzdrowienie stosunków gospodarczych i troskÄ o Ĺrodowisko naturalne. Wierni Ĺwieccy ĹźyjÄ cy w danej wspólnocie narodowej i paĹstwowej majÄ bezpoĹredni wpĹyw na byt oraz przyszĹoĹÄ narodu i paĹstwa i nie powinni przekraczaÄ zasad dyktowanych im przez chrzeĹcijaĹskÄ etykÄ i sumienie uksztaĹtowane przez te zasady. MajÄ prawo i obowiÄ zek ĹźÄ dania od swoich przedstawicieli w organach wĹadzy, by w dziaĹalnoĹci publicznej kierowali siÄ zasadami Ewangelii i naukÄ spoĹecznÄ KoĹcioĹa.
4. ZapamiÄtajmy: „KaĹźdy czĹowiek, stosownie do zajmowanego miejsca i peĹnionej funkcji, uczestniczy w rozwoju dobra wspólnego, respektujÄ c sprawiedliwe prawa i podejmujÄ c zadania, za które ponosi osobistÄ odpowiedzialnoĹÄ, jak troska o wĹasnÄ rodzinÄ i zaangaĹźowanie we wĹasnÄ pracÄ. Obywatele powinni, na ile to moĹźliwe, braÄ czynny udziaĹ w Ĺźyciu publicznym” (KomKKK 410).
Katechizm na niedzielę 
