Kościół domowy Drukuj

1. Wśród wielu grup istniejących w naszych parafiach znana jest wspólnota „Domowego Kościoła”. Powstała ona w ramach Ruchu Światło-Życie, jako małżeńsko-rodzinny ruch świeckich, który zwraca szczególną uwagę na duchowość małżeńską, czyli dążenie do świętości w jedności ze współmałżonkiem. Chce pomóc małżonkom trwającym w związku sakramentalnym w budowaniu między nimi prawdziwej jedności małżeńskiej, która jednocześnie stwarza najlepsze warunki do dobrego wychowania dzieci w duchu chrześcijańskim.

Czy jednak nazwa „Kościół domowy” odnosi się tylko do określonego ruchu świeckich? A może każda chrześcijańska rodzina powinna stawać się „Kościołem domowym”?

2. Nazwa „Kościół domowy” wywodzi się z Biblii. Jak naucza Katechizm Kościoła Katolickiego, od początku istnienia Kościoła jego zalążkiem często byli ci, którzy „z całym swoim domem” stawali się ludźmi wierzącymi. Rodziny te, przyjmując wiarę, były oazami życia chrześcijańskiego w niewierzącym świecie (por. KKK 1655). I tak w zakończeniu Pierwszego Listu do Koryntian św. Paweł przekazywał pozdrowienia od różnych wspólnot i ludzi, wśród których wymieniał Pryscyllę i Akwilę, „razem z Kościołem w ich domu” (1 Kor 16,19).

Po raz pierwszy określenie „Kościół domowy” zostało użyte jeszcze w starożytności przez św. Jana Chryzostoma. Sobór Watykański II nawiązując do tej tradycji, nazywa rodzinę „Kościołem domowym”. Rodzina chrześcijańska jest Kościołem, ponieważ jest ustanowiona przez Chrystusa, zbudowana na Chrystusie i stanowi wspólnotę osób. Także sam Chrystus Pan chciał przyjść na świat i wzrastać w łonie Świętej Rodziny Józefa i Maryi (por. KKK 1655).

3. Kościół żyje i urzeczywistnia się w rodzinie. Rodzina jest początkiem ludzkiej wspólnoty, a rodzina chrześcijańska - początkiem wspólnoty człowieka z Bogiem. Rodzina buduje i uświęca Kościół przez tworzenie komunii osób, wzbudzanie powołań do poszczególnych stanów i przysparzanie Kościołowi świętych dla chwały Bożej. „Rodzice przy pomocy słowa i przykładu winni być dla dzieci swoich pierwszymi zwiastunami wiary”, pielęgnując „właściwe każdemu z nich powołanie, ze szczególną zaś troskliwością powołanie duchowne” (KKK 1656). W szczególny sposób tu właśnie jest praktykowane kapłaństwo chrzcielne ojca rodziny, matki, dzieci i wszystkich członków wspólnoty rodzinnej przez przyjmowanie sakramentów, modlitwę i dziękczynienie, świadectwo życia, zaparcie się siebie i czynną miłość. Dom rodzinny jest więc pierwszą szkołą życia chrześcijańskiego i „szkołą bogatszego człowieczeństwa”. „W nim wszyscy uczą się wytrwałości i radości pracy, miłości braterskiej, wielkodusznego przebaczania, nawet wielokrotnego, a zwłaszcza oddawania czci Bogu przez modlitwę i ofiarę ze swego życia” (KKK 1657).

Należy jeszcze wspomnieć o osobach żyjących samotnie, które ze względu na warunki, w których muszą żyć, są szczególnie bliskie sercu Jezusa, a zatem zasługują na specjalną miłość i troskę Kościoła. Są wśród nich tacy, którzy przeżywają swoją sytuację w duchu ewangelicznych błogosławieństw, wzorowo służąc Bogu i bliźniemu. Trzeba przed nimi wszystkimi otworzyć drzwi domów rodzinnych – „Kościołów domowych” i wielkiej rodziny, jaką jest Kościół, ponieważ „nikt nie jest pozbawiony rodziny na tym świecie: Kościół jest domem i rodziną dla wszystkich, a szczególnie dla »utrudzonych i obciążonych« (Mt 11, 28)” (KKK 1658).

Czy rodzinę, w której żyję, mogę nazwać „domowym Kościołem”? Jakie miejsce zajmuje w niej Chrystus?

4. Zapamiętajmy: W dzisiejszym świecie, który często jest nieprzychylny, a nawet wrogi wierze, rodziny chrześcijańskie mają ogromne znaczenie jako ogniska żywej i promieniującej wiary. Chrześcijański dom rodzinny jest miejscem, gdzie dzieci otrzymują pierwsze głoszenie wiary. Dlatego dom rodzinny słusznie jest nazywany „Kościołem domowym”, wspólnotą łaski i modlitwy, szkołą cnót ludzkich i miłości chrześcijańskiej.

Ks. Andrzej Pieńdyk

Źródło Katechizm Płocki część II - archiwum