1. Wielu z nas wspomina jakiegoś kapłana, który w szczególny sposób zapisał się w naszym sercu. Iluż z nas powraca pamięcią do wielkiego papieża Jana Pawła II. Może jednak to być ksiądz, którego znaliśmy, który pomógł nam w ciężkich chwilach: spowiedzią św., kazaniami, modlitwą czy wsparciem materialnym. Czasami jest to proboszcz lub wikariusz, czasami kapłan spotkany przypadkowo. Ważne jest to, że wracamy do tej postaci, do tego kim był, co mówił i czynił. Często jest on dla nas niejako drogowskazem na drogach życia. Tych kapłanów łączy jedno: pięknie przyjęli moc sakramentu święceń, czego skutkiem była ich miłość do Boga, Kościoła i każdego człowieka. Ich postawa wypływała bezpośrednio z niezatartego charakteru święceń i łaski Ducha Świętego, które urzeczywistniały się w świadectwie ich kapłańskiego życia.

2. Katechizm Kościoła Katolickiego naucza, że ochrzczony mężczyzna przyjmujący sakrament święceń „upodabnia się do Chrystusa dzięki specjalnej łasce Ducha Świętego” (KKK 1581). Staje się narzędziem Pana dla Kościoła i działa jako Jego przedstawiciel, realizując potrójną funkcję: kapłana, proroka i króla (por. KKK 1581). „Sakrament święceń wyciska również niezatarty charakter duchowy” (KKK 1582).

3. Skutkiem sakramentu święceń jest więc niezatarty charakter duchowy, dlatego sakrament ten nie może być powtarzalny lub też udzielany na określony czas (por. KKK 1582). Każdy mężczyzna, raz przyjmując ważnie święcenia, nie może ich unieważnić lub odwołać. Może jedynie zostać zwolniony z obowiązków i funkcji wynikających ze święceń lub otrzymać zakaz ich wykonywania (por. KPK kan. 290-293). Nie może więc powrócić do stanu świeckiego w ścisłym znaczeniu. Potwierdzeniem niezatartego charakteru święceń jest fakt, że nawet w wypadku zwolnienia z obowiązków lub zakazu ich wykonywania, gdy istnieje niebezpieczeństwo śmierci i brak możliwości dotarcia do innego kapłana, mężczyzna ten może spełnić ważnie posługę kapłańską np. spowiedź św. Niezatarty charakter święceń – jako skutek – przejawia się również w tym, że nawet jeśli kapłan niegodziwie sprawuje funkcje kapłańskie, to jego niegodność nie jest przeszkodą dla działania Chrystusa, który przez niego nadal udziela swych łask (por. KKK 1584).

Skutkiem sakramentu święceń jest także łaska Ducha Świętego, która wyświęconego upodabnia do samego Chrystusa – Kapłana, Nauczyciela i Pasterza. Każdy ze stopni święceń czyni mężczyznę sługą Pana w służbie sakramentów i miłości. Biskup otrzymuje przede wszystkim łaskę mocy, prowadzenia i bronienia z mocą i roztropnością Kościoła. Dar ten powinien uzdalniać go do działań, które w szczególny sposób są ukierunkowane na potrzebujących. Łaska ta pobudza biskupa do głoszenia Ewangelii, z którego rodzi się jego głębokie świadectwo wiary (por. KKK 1586). Prezbiter, przyjmując łaskę święceń, otwiera się na godność kapłaństwa, która stawia go przy ołtarzu, aby sprawował sakramenty, niósł Dobrą Nowinę o Królestwie Bożym i stawał się „alter Christus” – drugim Chrystusem dla wiernych (por. KKK 1587). Diakon zaś umocniony łaską sakramentalną, w posłudze liturgii, słowa i miłości, służy Ludowi Bożemu w łączności z biskupem i jego kapłanami (por. KK 29).

Zastanówmy się: Jak często patrząc oczyma wiary widzę w kapłanie samego Chrystusa? Czy kapłan jest dla mnie narzędziem Pana? Czy dostrzegam skutki sakramentu święceń pomimo niedomagań kapłana? Czy modlę się za kapłanów?

4. Zapamiętajmy: „Sakrament święceń udziela specjalnej łaski Ducha Świętego, która czyni wyświęconego narzędziem Chrystusa i uzdalnia go, by mógł działać w Jego potrójnej funkcji Kapłana, Proroka i Króla, stosownie do stopni tego sakramentu. Sakrament święceń wyciska również niezatarty charakter duchowy i dlatego nie może być powtarzany ani udzielany tylko na pewien czas” (KomKKK 335).

Ks. Janusz Ługowski

Źródło Katechizm Płocki część II - archiwum