1. Trudno jest wyznawać swoje winy. Zapewne dlatego niektórzy słysząc o sakramencie pojednania mówią: dlaczego mam wyznawać swoje grzechy przed księdzem? Przecież tylko Bóg może je odpuścić!

2. Na te wątpliwości odpowiada Katechizm Kościoła Katolickiego, w którym czytamy: „Tylko Bóg odpuszcza grzechy. Ponieważ Jezus jest Synem Bożym, mówi o sobie: «Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów» (Mk 2, 10), i wykonuje tę Boską władzę: «Odpuszczone są twoje grzechy» (Mk 2, 5). Ponadto, na mocy swego Boskiego autorytetu, Jezus daje tę władzę ludziom, by ją wykonywali w Jego imieniu” (KKK 1441). Sakrament pojednania został ustanowiony przez Jezusa zmartwychwstałego, „gdy wieczorem w dniu Paschy ukazał się swoim Apostołom i rzekł do nich: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane» (J 20,19)” (KomKKK 298). W sakramencie pojednania spowiadamy się Bogu, ale przed kapłanem, który jest znakiem danym nam przez Chrystusa.

3. W ukazywaniu sakramentu pokuty często brakuje elementu rozwoju osobowego człowieka. Przygotowywany do pierwszej spowiedzi dziewięciolatek nie jest w stanie zrozumieć całego misterium dokonującego się w tym sakramencie. Tymczasem jeżeli nie ukaże się wartości tego sakramentu człowiekowi w kolejnych etapach jego rozwoju osobowego, to albo w życiu dorosłym przestanie go praktykować, uznając za „relikt dzieciństwa”, albo też – co równie niebezpieczne – będzie przez całe życie spowiadał infantylnie, na sposób dziecka. Czym jest sakrament pokuty i pojednania? Jest przede wszystkim osobowym spotkaniem przebaczającego Chrystusa z proszącym o przebaczenie grzesznikiem. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „Chrystus ustanowił sakrament pokuty dla wszystkich grzeszników w swoim Kościele, przede wszystkim dla tych, którzy po chrzcie popełnili grzech ciężki i w ten sposób utracili łaskę chrztu oraz zadali ranę komunii kościelnej. Sakrament pokuty daje nową możliwość nawrócenia i odzyskania łaski usprawiedliwienia” (KKK 1446). Ludzkie działanie w przystępowaniu do sakramentu pokuty jest otwieraniem się na miłosierdzie Boga. Katechizm podkreśla, iż „mimo zmian, którym w ciągu wieków ulegały dyscyplina i celebracja tego sakramentu, można dostrzec tę samą podstawową strukturę. Obejmuje ona dwa jednakowo istotne elementy: z jednej strony akt człowieka, który nawraca się pod działaniem Ducha Świętego, a mianowicie żal, wyznanie grzechów i zadośćuczynienie, a z drugiej strony działanie Boże za pośrednictwem Kościoła, który przez biskupa i jego prezbiterów udziela w imię Jezusa Chrystusa przebaczenia grzechów i ustala sposób zadośćuczynienia, modli się także za grzesznika i pokutuje razem z nim. W ten sposób grzesznik zostaje uzdrowiony i ponownie przyjęty do komunii kościelnej” (KKK 1448). „Formuła rozgrzeszenia używana w Kościele łacińskim wyraża istotne elementy tego sakramentu: Ojciec miłosierdzia jest źródłem wszelkiego przebaczenia. Dokonuje On pojednania grzeszników przez Paschę swojego Syna i dar Ducha Świętego, za pośrednictwem modlitwy i posługi Kościoła” (KKK 1449). Warto zwrócić uwagę na to, iż w takim przedstawieniu sakramentu pokuty Bóg widziany jest jako osoba. Zasadniczą więzią człowieka z Bogiem jest miłość: „Bóg jest miłością” ( J 4,16).

Zapytajmy więc: jakie jest moje podejście do sakramentu pokuty? Czy jest to moje osobiste spotkanie z Chrystusem przebaczającym, czy też tylko pewien rytuał?

4. Zapamiętajmy: Sakrament pokuty jest pierwszym darem Chrystusa zmartwychwstałego. W dzień swego zmartwychwstania Jezus przybywa do apostołów zamkniętych w Wieczerniku i mówi im: „którym grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie są im zatrzymane”. To wielki dar Bożego miłosierdzia. Jak najczęściej umiejętnie z niego korzystajmy.

Ks. Jan Piotr Durszlewicz

Źródło Katechizm Płocki część II - archiwum