Konieczność ciągłego nawracania się chrześcijan Drukuj

1. Nieraz słyszymy o potrzebie nawrócenia. Termin ten kojarzy nam się jednak bardziej z ludźmi, którzy jeszcze nie słyszeli o Chrystusie, nie zaś z osobami, które przyjęły chrzest i zobowiązały się do życia zgodnego z Ewangelią. Kto zatem powinien się nawracać?

2. Katechizm Kościoła Katolickiego uczy, że Jezusowe wezwanie do nawrócenia „skierowane jest najpierw do tych, którzy nie znają jeszcze Chrystusa i Jego Ewangelii. W ten sposób chrzest jest głównym miejscem pierwszego i podstawowego nawrócenia” (KKK 1427). Przez wiarę w Dobrą Nowinę oraz przez sakrament chrztu człowiek wyrzeka się bowiem zła i uzyskuje zbawienie, polegające na odpuszczeniu wszystkich grzechów i obdarowaniu nowym życiem (por. KKK 1427).

Owo nawrócenie i nowe narodzenie przez chrzest sprawiło, że – jak uczy Pismo Święte – „staliśmy się święci i nieskalani” przed obliczem Boga (por. Ef 1,4). Katechizm poucza jednak, że „nowe życie otrzymane w sakramentach wtajemniczenia chrześcijańskiego nie wyeliminowało jednak kruchości i słabości natury ludzkiej ani jej skłonności do grzechu” (KKK 1426). Skłonność tę tradycja nazywa pożądliwością (por. KKK 1426). „Pozostaje ona w ochrzczonych, by podjęli z nią walkę w życiu chrześcijańskim, przechodząc próby z pomocą łaski Chrystusa (por. KKK 1426).

O tym, że chrześcijanin wciąż musi walczyć ze złem, świadczą między innymi słowa św. Jana Apostoła, który pisze: „Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy” (1 J 1,8). Potwierdzają to także słowa samego Zbawiciela, który polecił swym wyznawcom modlić się o odpuszczenie win (por. Łk 11,4).

Katechizm Kościoła Katolickiego podkreśla, że „wezwanie (...) Chrystusa do nawrócenia nadal rozbrzmiewa w życiu chrześcijan. To drugie nawrócenie jest nieustannym zadaniem dla całego Kościoła” (KKK 1428).

3. Realizacja tego wezwania w praktyce następuje poprzez sakrament pokuty, ustanowiony przez Chrystusa po zmartwychwstaniu i powierzony Kościołowi do sprawowania. Ci, którzy przystępują do tego sakramentu „otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i jednocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu przez grzech zadali ranę” (KKK 1422).

O bogactwie, jakie sakrament ten niesie dla duchowego życia chrześcijanina, świadczy między innymi różnorodność nazw, jakimi określany jest w tradycji Kościoła. Nazywa się go sakramentem nawrócenia, „ponieważ urzeczywistnia w sposób sakramentalny wezwanie Jezusa do nawrócenia, mianowicie radę powrotu do Ojca, od którego człowiek odwrócił się przez grzech” (KKK 1423). Często nazywany jest sakramentem pokuty, gdyż uświęca osobistą i wspólnotową drogę nawrócenia, pokuty i zadośćuczynienia grzesznika (por. KKK 1423). Sakrament ten nosi również miano sakramentu spowiedzi, ponieważ jego istotnym elementem jest wyznanie grzechów przed kapłanem. Inny aspekt oddaje nazwa sakrament przebaczenia, w której uwypuklony jest przebaczenie i pokój, jakiego Bóg udziela grzesznikowi poprzez kapłańskie rozgrzeszenie.

Wreszcie sakrament ten nosi nazwę sakramentu pojednania, ponieważ – jak uczy Katechizm – „udziela grzesznikowi miłości Boga, przynoszącej pojednanie”.

4. Zapamiętajmy: Nowe życie w łasce, otrzymane na chrzcie, nie usuwa słabości natury ludzkiej ani jej skłonności do grzechu (to jest pożądliwości). W celu nawrócenia ochrzczonych, którzy oddalili się od Boga przez grzech, Chrystus ustanowił sakrament pojednania, nazywany inaczej sakramentem pokuty, przebaczenia, spowiedzi lub nawrócenia (por. KomKKK 296-297).

Ks. Adam Łach

Źródło Katechizm Płocki część II - archiwum