Nazwy sakramentu Eucharystii Drukuj

1. Wybierając się w niedzielę do kościoła, mówimy przeważnie, że idziemy na Mszę świętą. Podczas kazań i homilii słyszymy często, że przyszliśmy na Eucharystię lub że bierzemy udział w zgromadzeniu liturgicznym. Skąd bierze się taka różnorodność w nazywaniu tego sakramentu?

2. Odpowiedź na to pytanie możemy znaleźć w Katechizmie Kościoła Katolickiego, w którym czytamy, że „wielość nazw, jakimi określany jest ten sakrament, wyraża jego niewyczerpane bogactwo. Każda z nich ukazuje pewien jego aspekt” (KKK 1328).

3. Najpopularniejszym spośród wielu określeń jest pochodzące z języka greckiego słowo „Eucharystia”. Oznacza ono dziękczynienie Bogu na wzór opisanych w Piśmie świętym żydowskich błogosławieństw, wychwalających Boże dzieła: stworzenia, odkupienia i uświęcenia (por. KKK 1328). Sakrament Ciała i Krwi Chrystusa bywa też nazywany Wieczerzą Pańską. Nazwa ta przypomina wieczerzę, którą Jezus spożył ze swymi uczniami w przeddzień swej męki, jak również nawiązuje do opisanej w Apokalipsie świętego Jana uczty godów Baranka (por. Ap 19,9; KKK 1329).

Na innym aspekcie koncentruje się nazwa „łamanie Chleba”, będąca przypomnieniem obrzędu charakterystycznego dla żydowskiego posiłku. Gest łamania chleba został wykonany przez Jezusa w trakcie Ostatniej Wieczerzy i był tak bardzo związany z Jego osobą, że uczniowie, spotkawszy Pana po Zmartwychwstaniu, rozpoznali Go właśnie po tym geście. Nazwa ta została też przyjęta przez pierwszych chrześcijan, którzy w ten sposób określali swoje gromadzenie się na Eucharystii. Od początku Kościoła bowiem przeżywana jest ona we wspólnocie, stąd też bywa nazywana „zgromadzeniem eucharystycznym” (por. KKK 1329).

Eucharystię nazywa się także „Pamiątką Męki i Zmartwychwstania Pana”, jak również „Najświętszą Ofiarą”. Nazwy te podkreślają, że Eucharystia jest wspomnieniem i uobecnieniem odkupieńczej ofiary Zbawiciela. Jednocześnie sakrament ten określany jest mianem „ofiary Mszy świętej”, „ofiary pochwalnej” oraz „ofiary czystej i świętej”. Nazwy te wskazują, że ofiara eucharystyczna dopełnia i przewyższa wszystkie ofiary Starego Przymierza (por. KKK 1330).

Kolejne określenie - „święta i Boska liturgia” – wskazuje, że „celebrowanie tego sakramentu zajmuje centralne miejsce w całej liturgii Kościoła i jest jej najgłębszym wyrazem. W tym samym znaczeniu nazywa się również ów sakrament celebrowaniem Świętych Tajemnic” (KKK 1330). Przechowywane w tabernakulum bądź adorowane podczas wystawienia Postaci Eucharystyczne nazywane są natomiast „Najświętszym Sakramentem”. Określenie takie wskazuje, że jest to sakrament wszystkich sakramentów (por. KKK 1330).

Eucharystia nosi także nazwę Komunii, ponieważ – jak uczy Katechizm – „przez ten sakrament jednoczymy się z Chrystusem, który czyni nas uczestnikami swojego Ciała i swojej Krwi, abyśmy tworzyli jedno Ciało. (...) Nazywa się ją również chlebem aniołów, chlebem z nieba, lekarstwem nieśmiertelności, wiatykiem” (KKK 1331).

Sakrament ten nosi wreszcie miano Mszy świętej. Nazwa ta pochodzi od łacińskiego słowa „missa”, pochodzącego od „missio”, czyli „posłanie”. Jak uczy Katechizm, „liturgia, w której dokonuje się misterium zbawienia, kończy się posłaniem wiernych (missio), aby pełnili wolę Bożą w swoim codziennym życiu” (KKK1332).

4. Zapamiętajmy: Niezgłębione bogactwo sakramentu Eucharystii wyrażane jest przez wiele różnych nazw. Najczęściej nazywa się go: Eucharystią, Mszą Świętą, Wieczerzą Pańską, łamaniem Chleba, Najświętszą Ofiarą czy Najświętszym Sakramentem. Każde z określeń oddaje inny aspekt tego sakramentu (por. KomKKK 275).

Ks. Adam Łach

Źródło Katechizm Płocki część II - archiwum