Jedność i nierozerwalność oraz cele małżeństwa Drukuj

1. Jedną z „plag” współczesnego społeczeństwa są rozwody. Często słyszy się, że przyczyną rozwodów jest niezgodność charakterów małżonków albo zdrada małżeńska. Problemy małżeńskie, których końcowym efektem jest rozwód, swoimi negatywnymi skutkami odbijają się na dzieciach, które tracą w ten sposób ciepło domowego ogniska. Nie jest to zresztą jedyny negatywny skutek rozwodów: należy wymienić także zniszczenie miłości, jaka istniała między małżonkami, jak również osłabienie całego społeczeństwa.

2. Starożytny pisarz chrześcijański Tertulian pisał, iż „miłość małżeńska zawiera jakąś całkowitość, w którą wchodzą wszystkie elementy osoby – impulsy ciała i instynktu, siły zmysłów i uczuć, dążenie ducha i woli. Miłość zmierza do jedności jak najbardziej osobowej, która nie tylko łączy w jedno ciało, ale prowadzi do tego, by było jedno serce i jedna dusza. Wymaga ona nierozerwalności i wierności w całkowitym wzajemnym obdarowaniu i otwiera się ku płodności”. Dlatego też Katechizm Kościoła Katolickiego naucza, że małżeństwo katolickie posiada dwie istotne cechy: jedność i nierozerwalność (KKK 1643) oraz jest otwarte na dar płodności (KKK 1652).

Jedność sakramentu małżeństwa oznacza, że związek ten może być zawarty tylko między jednym mężczyzną i jedną kobietą (wyklucza więc poligamię, czyli posiadanie kilku żon i poliandrię, czyli posiadanie kilku mężów) (por. KKK 1645). Mówi o tym Księga Rodzaju: „dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem” (Rdz 2,24).

Nierozerwalność małżeństwa polega na tym, że wspólnota małżeńska nie ustaje inaczej, jak tylko przez śmierć jednego z małżonków. Prawda ta opiera się na słowach Chrystusa: „co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela” (Mt 19,6).

Podwójny cel małżeństwa – dobro duchowe samych małżonków oraz przekazywanie życia – urzeczywistnia się przez zjednoczenie małżonków. Nie można rozdzielać tych dwóch znaczeń, czyli wartości małżeństwa, bez naruszenia życia duchowego małżonków i narażenia dobra małżeństwa oraz przyszłości rodziny (por. KKK1652).

3. Nierozerwalność małżeństwa sakramentalnego wynika stąd, że przez ten sakrament nowożeńcy zostali włączeni w trwałą jedność, jaka istnieje między Chrystusem i Kościołem, będącym Jego Mistycznym Ciałem. Jak Chrystus-Głowa i Kościół tworzą jeden nierozerwalny organizm, tak i małżonkowie, uświęceni przez łaskę Chrystusa, stanowią aż do śmierci jedno, nierozerwalne ciało (por. Ef 5, 21–23.29). Małżeństwo sakramentalne jest zatem czymś więcej niż czysto ludzką umową i przyrzeczeniem wzajemnej miłości. Raz dane słowo zobowiązuje do wierności złożonej obietnicy.

Trwałości małżeństwa wymaga sama natura miłości. Niepoważnie brzmiałyby słowa przysięgi tylko czasowej miłości i wierności, np.: „Ślubuję ci miłość aż do momentu, gdy mi się znudzisz”, albo: „Ślubuję ci miłość aż do chwili, kiedy poznam kogoś milszego od ciebie”. Bóg wymaga od człowieka miłości trwałej, biorącej odpowiedzialność za drugiego człowieka. Bezsensem byłyby małżeństwa czasowe, „na próbę”, by się przekonać, czy druga osoba mi odpowiada. Trwałości i nierozerwalności małżeństwa wymaga także dobro dzieci. Potrzebują one rodziców i rodziny, w której panuje atmosfera jedności, opartej na miłości i wzajemnym poszanowaniu godności człowieka.

4. Zapamiętajmy: Związek małżeński mężczyzny i kobiety jest nierozerwalny; łączy ich bowiem sam Bóg. Zawarte i dopełnione małżeństwo osób ochrzczonych nie może być nigdy rozwiązane żadną ludzką władzą, rozrywa je jedynie śmierć. Przez zjednoczenie małżonków urzeczywistnia się podwójny cel małżeństwa: dobro samych małżonków i przekazywanie życia.

Ks. Sławomir Wiśniewski

Źródło Katechizm Płocki część II - archiwum