Ustanowienie Eucharystii Drukuj

1. Encyklikę o Eucharystii Jan Paweł II rozpoczął od słów: „Ecclesia de Eucharistia vivit” (Kościół żyje dzięki Eucharystii). Od dwóch tysięcy lat na ołtarzach całego świata Chrystus przychodzi do nas w ustanowionym podczas Ostatniej Wieczerzy sakramencie swojej obecności pod postacią chleba i wina. Jak napisał Jan Paweł II, „Eucharystia, pojęta jako zbawcza obecność Jezusa we wspólnocie wiernych i jako jej pokarm duchowy, jest czymś najcenniejszym, co Kościół posiada na drogach historii” (EdE 9).

2. Jezus, głosząc podczas swojego ziemskiego życia Królestwo Boże, niejednokrotnie zapowiadał ustanowienie Eucharystii. Wskazywał także na antycypujące ten sakrament znaki ze Starego Testamentu. Jednym z nich była manna, którą Bóg karmił Izraelitów na pustyni. W działalności Jezusa jako zapowiedź ustanowienia Eucharystii interpretowane jest natomiast cudowne rozmnożenie chleba (Mk 8,1-9; J 6,1-14). Do tych znaków Zbawiciel odniósł się mówiąc o tym, co uczyni podczas Ostatniej Wieczerzy. Wskazując na siebie powiedział: „Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój da wam prawdziwy chleb z nieba. Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu” (J 6,32-33), potem zaś oznajmił wprost: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. (…) Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata” (J 6,51). Wielu słuchaczy Jezusa gorszyło się tym, mówiąc „Jak On może nam dać [swoje] ciało do spożycia?” (J 6,52), a nawet wielu uczniów Jezusa odchodziło od Niego, mówiąc: „Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać?” (J 6,60). Kościół od wieków powtarza jednak wypowiedziane wtedy słowa Piotra: „Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga” (J 6,68-69).

3. Aby wypełnić swoją zapowiedź: dać uczniom swoje Ciało i Krew, Jezus wybrał czas Paschy (por. KKK 1339). Celebrując Ostatnią Wieczerzę z Apostołami podczas uczty paschalnej, Jezus wypełnił w sposób ostateczny Paschę żydowską (por. KKK 1340). Żydzi podczas Paschy spożywali baranka, świętując wybawienie z niewoli przez jego krew. Jezus poniósł śmierć za nasze grzechy, a w Eucharystii zostawił nam swoje Ciało i Krew, mówiąc: „To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moją pamiątkę! (…) Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana (Łk 22,19-20; por. KKK 1339)

Ustanowienie Eucharystii dokonało się jako znak najwyższej miłości Boga do człowieka. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „Chrystus umiłowawszy swoich, do końca ich umiłował. Wiedząc, że 610 nadeszła godzina przejścia z tego świata do Ojca, podczas wieczerzy umył uczniom nogi i dał im przykazanie miłościPor. J 13,1-17.. Zostawiając im dowód tej miłości, nie chcąc oddalić się nigdy od swoich oraz czyniąc ich uczestnikami swojej Paschy, Jezus ustanowił Eucharystię jako pamiątkę swej Męki i Zmartwychwstania, którą polecił Apostołom celebrować aż do swego powtórnego przyjścia” (KKK 1337). „Polecenie Jezusa, by powtarzać Jego gesty i słowa, «aż przyjdzie» (1 Kor 11,26), nie polega tylko na wspominaniu Jezusa i tego, co On uczynił. Odnosi się ono do liturgicznej celebracji, przez Apostołów i ich następców, pamiątki Chrystusa, Jego życia, śmierci, zmartwychwstania i Jego wstawiania się za nami u Ojca” (KKK 1341). W encyklice „Ecclesia de Eucharistia” Jan Paweł II pozostawił nam wspaniałe świadectwo osobistego przeżywania tej prawdy, pisząc: „Od ponad pół wieku (…) mój wzrok spoczywa każdego dnia na białej hostii i kielichu, w których czas i przestrzeń jakby «skupiają się», a dramat Golgoty powtarza się na żywo, ujawniając swoją tajemniczą «teraźniejszość»” (EdE 59).

4. Zapamiętajmy: Ustanowienie Eucharystii jest znakiem nieskończonej miłości Chrystusa. Podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus polecił swoim uczniom sprawować pamiątkę swojej męki, śmierci z zmartwychwstania. Celebrując Eucharystię stajemy się świadkami i uczestnikami misterium zbawienia.

Ks. Tomasz Opaliński

Źródło Katechizm Płocki część II - archiwum