1. W rytm życia każdej parafii wpisuje się co jakiś czas posługa biskupa, który przybywa, aby udzielić sakramentu bierzmowania. Naprzeciw siebie stają wówczas dwie osoby. Jedną jest biskup – następca apostołów, pasterz Kościoła lokalnego, drugą natomiast - kandydat do bierzmowania – ochrzczony, młody członek wspólnoty parafialnej. Tym, co łączy udzielającego i przyjmującego sakrament jest Kościół – wspólnota wierzących w Chrystusa.

2. Jak wynika z „Konstytucji dogmatycznej o Kościele” oraz „Obrzędów bierzmowania”, przez przyjęcie sakramentu bierzmowania kandydat staje się w doskonalszy sposób członkiem Kościoła, w którym jest obecny i działa Duch Święty, pogłębiając i doskonaląc jedność całego Ciała Chrystusa (KK 11). Bierzmowanie „ściślej wiąże z Kościołem” (KK 11) nie tylko lokalnym, ale dzięki biskupowi łączy bierzmowanego z Kościołem powszechnym. Jest więc rzeczą normalną, że przyjęcie neofity do tej wspólnoty dokonuje się przez tego, który stoi na jej czele, to jest przez biskupa.

3. W pierwszych wiekach udzielano sakramentu bierzmowania tak dorosłym, jak i dzieciom. Gdy sakrament chrztu dzieci został upowszechniony, polecano rodzicom jak najszybciej zgłaszać swoje dzieci do biskupa, aby ten udzielił im bierzmowania. Pod wpływem teologów XIII wieku, uważających ten sakrament jako wzmocnienie do walki ze złem, do której niemowlęta są niezdolne, przesunięto wiek bierzmowania na trzeci, siódmy, a nawet czternasty rok życia. Katechizm Kościoła Katolickiego wiek kandydata określa jako „wiek rozeznania”; dodaje jednak, że „w niebezpieczeństwie śmierci należy bierzmować dzieci nawet jeśli nie osiągnęły jeszcze tego wieku” (KKK 1307). „Przygotowanie do bierzmowania powinno mieć na celu doprowadzenie chrześcijanina do głębszego zjednoczenia z Chrystusem, do większej zażyłości z Duchem Świętym (…) oraz obudzić zmysł przynależności do Kościoła Jezusa Chrystusa, zarówno do Kościoła powszechnego, jak i wspólnoty parafialnej” (KKK 1309). Kandydat powinien mieć swojego świadka. Początkowo rolę tę pełnili rodzice chrzestni; oddzielny świadek bierzmowania występuje od VIII - IX wieku. W dzisiejszych czasach zalecane jest, by dla podkreślenia jedności sakramentów inicjacji świadkami byli rodzice chrzestni (por. KKK 1311).

„Przyjmując bierzmowanie, trzeba być w stanie łaski. Należy przystąpić wcześniej do sakramentu pokuty, aby oczyścić się na przyjęcie daru Ducha Świętego” (KKK 1310) nie zapominając o intensywnej modlitwie.

Fakt, iż bierzmowania udziela z reguły biskup, wskazuje na ściślejsze połączenie bierzmowanych z Kościołem oraz uwydatnia otrzymane polecenie dawania Chrystusowi świadectwa wśród ludzi (por. KKK 1313). Sobór Watykański II nazywa biskupa „naturalnym włodarzem” bierzmowania (KK 26). W Kościele Wschodnim zazwyczaj sakrament bierzmowania sprawuje kapłan tuż po chrzcie, to on jest więc szafarzem zwyczajnym. Nie można jednak zapomnieć, że Kościół Wschodni mocno podkreśla fakt, iż kapłan używa oleju konsekrowanego tylko i wyłącznie przez biskupa. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy, że „chociaż biskup – w razie konieczności – może dać kapłanowi pozwolenie na udzielenie tego sakramentu, powinien udzielać go raczej sam, ponieważ właśnie z tego powodu celebracja bierzmowania została oddzielona w czasie od chrztu” (KKK 1313).

4. Zapamiętajmy: Sakrament bierzmowania „może (…) otrzymać, tylko jeden raz, ochrzczony będący w stanie łaski” (KomKKK 269). „Pierwotnym szafarzem jest biskup. W ten sposób wyraża się więź bierzmowanego z Kościołem w jego wymiarze apostolskim. Gdy sprawuje go prezbiter – jak to zazwyczaj [ma miejsce] na Wschodzie i w szczególnych przypadkach na Zachodzie – więź z biskupem i z Kościołem jest wyrażona przez prezbitera, współpracownika biskupa, i przez święte krzyżmo, konsekrowane przez samego biskupa” (KomKKK 270).

Bogusław Brykała

Źródło Katechizm Płocki część II - archiwum