1. Wiele ostatnio mówi się w naszym kraju o postawach młodzieży, o jej zachowaniach, prawidłowym ustawianiu hierarchii wartości, wyborach życiowych. Niekiedy sama młodzież już w wieku kilkunastu lat uważa siebie za dorosłą i dojrzałą, i chce być właśnie tak traktowana przez innych. Tymczasem, jak to ostatnio widzimy, rzeczywistość jest zupełnie inna: dojrzałość fizyczna nie zakłada pełnej dojrzałości emocjonalnej i intelektualnej. Tak samo jest w życiu duchowym. Po chrzcie św., kiedy stajemy się chrześcijanami, potrzebujemy wciąż ciągłego wzrostu duchowego, ciągłego opowiadania się za Chrystusem i Jego Ewangelią.

2. Sakrament bierzmowania, razem z chrztem i Eucharystią, składa się na „triadę” sakramentów inicjacji chrześcijańskiej. Bierzmowanie jest kolejnym etapem na drodze do pełnego wejścia w misterium Chrystusa i Kościoła. Chrzest święty odradza nas do nowego życia, bierzmowanie (od łacińskiego wyrazu „confirmatio” – umocnienie) utwierdza to nowe życie, Eucharystia zaś wieńczy cały proces inicjacji. Przyjęcie sakramentu bierzmowania jest konieczne jako dopełnienie łaski chrztu świętego.

3. Sakrament bierzmowania przynosi każdemu, kto go przyjmuje, łaskę Ducha Świętego. Od stworzenia świata, kiedy „duch unosił się nad wodami” (Rdz 1), był On obecny w historii zbawienia. W Starym Testamencie prorocy zapowiadali, że Duch Pański spocznie na oczekiwanym Mesjaszu (por. Iz 33, 13; KKK 1286). Jezus Chrystus, Syn Boży, poczęty za sprawą Ducha Świętego, jak wyznajemy w „Credo”, wypełnia swoje ziemskie posłannictwo w jedności z Ojcem i Duchem. Tak było, gdy Duch wyprowadził Go na pustynię (Mt 4, 1), w czasie chrztu nad Jordanem, gdy Duch Święty ukazał się w postaci gołębicy (Łk 3,22), czy w synagodze w Nazarecie, kiedy Jezus czytał zebranym fragment Księgi proroka Izajasza: „Duch Pański spoczywa na mnie” (Łk 4, 16-18).

„Ta pełnia Ducha – jak naucza Katechizm Kościoła Katolickiego – nie miała pozostać jedynie udziałem samego Mesjasza, ale miała być udzielona całemu ludowi mesjańskiemu (KKK 1287). Chrystus przemawiając do swoich wielokrotnie zapowiadał wylanie Ducha Świętego. Mówił: „Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze – Ducha Prawdy (J, 14, 15-16). Chrystus spełnił tę obietnicę najpierw w dniu Paschy, a później w Dniu Pięćdziesiątnicy, w dniu, który dziś nazywamy Dniem Zesłania Ducha Świętego. To właśnie po tym niezwykłym wydarzeniu – jak podają Dzieje Apostolskie – uczniowie Chrystusa napełnieni Duchem Świętym zaczynają głosić „wielkie dzieła Boże” (Dz 2, 11) i wyruszają z misją ewangelizacyjną na cały świat. Od tej pory poprzez zewnętrzny znak nałożenia rąk i modlitwę udzielali oni wierzącym tego daru, dopełniając w ten sposób łaskę chrztu św. (por. Dz 8, 15-17). To właśnie wkładanie rąk w tradycji chrześcijańskiej uznaje się za początek sakramentu bierzmowania (por. KKK 1288). Nieco później dodano do niego namaszczenie wonną oliwą, które wyjaśnia imię „chrześcijanin” jako „namaszczony” na wzór Chrystusa, „którego Bóg namaścił Duchem Świętym” (Dz, 10, 38; por KKK 1289). Ten obrzęd namaszczenia istnieje w Tradycji Kościoła do dziś, dlatego sakrament bierzmowania nazywany jest na Wschodzie „chryzmacją”, co można przetłumaczyć jako namaszczenie krzyżmem, a na Zachodzie bierzmowaniem (konfirmacją) – utrwaleniem, utwierdzeniem, ponieważ ten sakrament utwierdza chrzest i wieńczy dzieło Boże zawarte w chrzcie świętym (por. KomKKK 266).

4. Zapamiętajmy: Sakrament bierzmowania jest jednym z trzech sakramentów chrześcijańskiego wtajemniczenia. Jest on wylaniem na wierzących darów Ducha Świętego, którego już w Starym Testamencie zapowiadali prorocy, którego Chrystus obiecał swoim uczniom, i który został dany wierzącym w Dniu Pięćdziesiątnicy. Apostołowie przez modlitwę i wkładanie rąk udzielali darów Ducha Świętego, a w późniejszym czasie do tego rytu dodano także namaszczenie świętym olejem, zwanym krzyżmem.

Ks. Jan Kasiński

Źródło Katechizm Płocki część II - archiwum