1. Jednym z sakramentów ustanowionych przez Chrystusa jest małżeństwo. Dla właściwego i godnego sprawowania otrzymało ono odpowiednią oprawę liturgiczną, którą nazywamy obrzędem małżeństwa, bądź jego formą liturgiczną. Jest ona uroczyście celebrowana, zgodnie z przepisami liturgicznymi, zatwierdzonymi przez Stolicę Apostolską i Konferencję Episkopatu.

2. Jak naucza Katechizm Kościoła Katolickiego, „w obrządku łacińskim małżeństwo między dwojgiem wierzących katolików jest zazwyczaj zawierane podczas Mszy świętej ze względu na związek wszystkich sakramentów z Misterium Paschalnym Chrystusa” (KKK 1621). W Katechizmie czytamy również, że „obrzęd zaślubin jako sakramentalny akt uświęcania winien być ważny, godny i owocny. Przyszli małżonkowie powinni więc przygotować się do swych zaślubin przez przyjęcie sakramentu pokuty” (KKK 1622).

Małżeństwo jest święte w szczególny sposób, gdyż jest znakiem związku, jaki istnieje między Chrystusem a Kościołem, Jego Oblubienicą. Sakrament ten łączy ochrzczonych przez miłość, tak jak miłość łączy Chrystusa z Jego Kościołem. Chrystus związał się z nim swoją miłością poprzez cierpienie, krzyż i zmartwychwstanie. To „w Eucharystii urzeczywistnia się pamiątka Nowego Przymierza, przez które Chrystus na zawsze zjednoczył się z Kościołem, swoją umiłowaną Oblubienicą, za którą wydał samego siebie” (KKK 1621). Ten związek miłości Chrystusa i Kościoła znajduje swoje odbicie w trwałej więzi małżeńskiej, opartej na miłości.

Małżeństwo jest zatem obrazem zjednoczenia Chrystusa ze swoim ludem. Jest ziemską realizacją, znakiem uświęcającej i zbawczej siły Chrystusa w Kościele. Jest źródłem łaski i Bożej miłości, jaka udziela się ludziom i realizuje się we wspólnocie mężczyzny i kobiety poprzez miłość, jedność i nierozerwalność, aż do śmierci. „Słuszne jest zatem, by małżonkowie przypieczętowali swoją zgodę na wzajemne oddanie się sobie przez dar własnego życia, jednocząc się z ofiarą Chrystusa za Kościół, uobecnioną w Ofierze eucharystycznej i przyjmując Eucharystię, ażeby skoro spożywają to samo Ciało i tę samą Krew Chrystusa »tworzyli jedno ciało« w Chrystusie” (KKK 1621) i byli dla siebie, swoich dzieci i całego Kościoła świadkami zbawienia.

3. „Według tradycji łacińskiej sami małżonkowie jako szafarze łaski Chrystusa udzielają sobie nawzajem sakramentu małżeństwa” (KKK 1623), ślubując sobie „miłość, wierność i uczciwość małżeńską (...) aż do śmierci”. Wypowiadają swoją zgodę wobec Kościoła, którego przedstawicielem jest kapłan lub diakon i świadkowie. Dodajmy, Iz podczas tzw. ślubu konkordatowego asystujący kapłan pełni również funkcję urzędnika państwowego.

Obrzędy liturgii małżeństwa zawierają wiele modlitw, w których prosi się Boga o łaskę i błogosławieństwo dla nowożeńców. Przez modlitwę epikletyczną, wzywającą Trzecią Osobę Trójcy Świętej, „małżonkowie otrzymują Ducha Świętego jako komunię miłości Chrystusa i Kościoła. Jest On pieczęcią ich przymierza, zawsze żywym źródłem ich miłości, mocą, w której będzie odnawiać się ich wierność” (KKK 1624).

4. Zapamiętajmy: „ponieważ małżeństwo czyni małżonków publicznym stanem życia w Kościele, powinno być zawierane publicznie, w ramach celebracji liturgicznej, podczas Mszy Świętej, wobec kapłana (lub upoważnionego świadka Kościoła) oraz świadków (KomKKK 343).

Ks. Krzysztof Kujawa

Źródło Katechizm Płocki część II - archiwum