1. Wielu ludzi, pragnąc uporządkować swoje życie, coraz częściej szuka pomocy w poradniach psychologicznych. Często przed psychologiem ujawniają oni najbardziej skryte i wstydliwe szczegóły swojego życia, by uzyskać pomoc. Z drugiej strony wiele osób kwestionuje sens wyznawania swoich grzechów Bogu. Tymczasem jedynie On jest Tym, który zna nas najlepiej, pragnie naszego dobra i może nam pomóc uporządkować nasze życie. W sakramencie pokuty i pojednania wyznajemy grzechy, prosimy o ich odpuszczenie i szukamy pomocy w niepowracaniu do nich na przyszłość. Jak czytamy w Katechizmie Kościoła Katolickiego „wyznanie grzechów (spowiedź), nawet tylko z czysto ludzkiego punktu widzenia, wyzwala nas i ułatwia nasze pojednanie z innymi” (KKK 1455).

2. Wyznanie grzechów w Nowym Testamencie oznacza przyznanie się do winy wobec Boga i ogłoszenie Jego świętości. Tak zachowuje się Piotr wobec Jezusa nad jeziorem Genezaret, kiedy był świadkiem obfitego połowu ryb: „przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: «odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny»” (Łk 5,8). W sakramencie pojednania wyznanie grzechów dokonuje się nie tylko przed Bogiem, ale i przed kapłanem. Dzieje się tak na mocy słów Jezusa, skierowanych do Apostołów: „Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone...” (J 20,23).

Katechizm Kościoła Katolickiego naucza, że „wyznanie grzechów wobec kapłana stanowi istotną część sakramentu pokuty” (KKK 1456). Należy wyznać przed Bogiem i kapłanem wszystkie popełnione od ostatniej spowiedzi grzechy śmiertelne, które pamiętamy. Trzeba obowiązkowo wyznać ciężkie grzechy dokonane z całą świadomością i dobrowolnie. Należy też podać ich liczbę, bądź – jeśli było ich więcej – przybliżoną częstotliwość ich występowania. Przy grzechach powszednich nie potrzeba podawać liczby ani okoliczności.

3. Zgodnie z przykazaniem kościelnym, „każdy wierny, po osiągnięciu wieku rozeznania, obowiązany jest przynajmniej raz do roku wyznać wiernie wszystkie swoje grzechy ciężkie” (KPK 989). Zazwyczaj wypełniamy ten obowiązek przez przystąpienie do spowiedzi podczas rekolekcji wielkopostnych. Warto jednak przystępować do spowiedzi częściej – zawsze, gdy popełniliśmy grzech śmiertelny. Spowiedź sakramentalna jest jedynym zwyczajnym sposobem odpuszczenia grzechów ciężkich i jeśli je popełniliśmy, to przed przyjęciem Komunii należy się wyspowiadać. Katechizm poucza, że „ten, kto ma świadomość, że popełnił grzech śmiertelny, nie powinien przyjmować Komunii świętej, nawet jeśli przeżywa wielką skruchę, bez uzyskania wcześniej rozgrzeszenia sakramentalnego, chyba że ma ważny motyw przyjęcia Komunii, a nie ma możliwości przystąpienia do spowiedzi” (KKK 1457). Pożyteczne i gorąco zalecane przez Kościół jest też wyznawanie grzechów powszednich. Częste i regularne ich wyznawanie pomaga lepiej ukształtować sumienie i skutecznie zwalczać pokusy (KKK 1458).

Zastanówmy się: Jak często korzystam z posługi kapłana w konfesjonale? Czy nie wstydzę się nazywać po imieniu zła, które popełniłem? Czy w moim życiu nie było spowiedzi świętokradzkiej, to znaczy takiej, w których świadomie zataiłem jakiś popełniony grzech ciężki?

4. Zapamiętajmy: W spowiedzi „należy wyznać wszystkie grzechy śmiertelne, które nie zostały jeszcze wyznane, a których jesteśmy świadomi po starannym zbadaniu swego sumienia. Wyznanie grzechów ciężkich jest jedynym zwyczajnym sposobem uzyskania ich odpuszczenia. Każdy wierny, po osiągnięciu wieku rozeznania, obowiązany jest przynajmniej raz w roku wyznać swoje grzechy ciężkie, w każdym bądź razie przed przyjęciem Komunii świętej. Wyznanie grzechów powszednich nie jest ściśle konieczne, niemniej jest przez Kościół gorąco zalecane, ponieważ pomaga kształtować prawe sumiennie, walczyć ze złymi skłonnościami, poddawać się leczącej mocy Chrystusa i czynić postępy w życiu duchowym” (KomKKK 304-305).

Ks. Kazimierz Kowalski

Źródło Katechizm Płocki część II - archiwum