1. Z pewnością byliśmy świadkami lub uczestnikami udzielania sakramentu chrztu. Kapłan, polewając wodą główkę dziecka, wypowiadał słowa: „Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. Chrzest jest z woli Chrystusa wydarzeniem kluczowym dla egzystencji człowieka. Sakrament ten przywraca bowiem pełną prawdę o człowieczeństwie, które nie mieści się w ramach życia biologicznego. Jan Paweł II w czasie swej pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny przy wadowickiej chrzcielnicy powiedział: „Z wielkim wzruszeniem przybywam dzisiaj do tego miasta, w którym się urodziłem – do parafii, w której zostałem ochrzczony i przyjęty do wspólnoty Kościoła Chrystusowego (…). Przy tej chrzcielnicy w wadowickim kościele zostałem przyjęty do łaski Bożego synostwa i wiary Odkupiciela mojego, do wspólnoty Jego Kościoła”.

2. Słowo „chrzcić” oznacza „zanurzyć, pogrążyć”. „Zanurzenie” w wodzie chrzcielnej „jest symbolem pogrzebania kandydata do chrztu w śmierci Chrystusa, z której powstaje przez zmartwychwstanie z Nim, jako «nowe stworzenie»” (por. KKK 1214; 2 Kor 5,17; Ga 6,15). Katechizm nazywa też chrzest „obmyciem odradzającym i odnawiającym”, sakrament ten urzeczywistnia bowiem narodzenie z wody i Ducha (por. KKK 1215). O tym nowym narodzeniu mówi Jezus w nocnej rozmowie z Nikodemem (por. J 3,5). Inna nazwa chrztu to „oświecenie”, ponieważ ochrzczony otrzymuje Słowo, „światłość prawdziwą, która oświeca każdego człowieka” (J 1,19; por. KKK 1216). Chrzest nazywany jest też darem, łaską, namaszczeniem, oświeceniem, obmyciem, pieczęcią.

3. To fundamentalne wydarzenie w życiu człowieka wierzącego zapowiada w wielu miejscach Stare Przymierze (por. KKK 1217 – 1222). Zapowiedzi te przypomina wierzącym co roku liturgia Wigilii Paschalnej. Woda zawsze była uważana za źródło życia i płodności. Unoszący się nad nią Duch Boży obdarzył ją mocą uświęcania. Arka Noego, ratująca ludzkość od zagłady w wodach potopu, była widziana jako obraz zbawienia przez chrzest. Szczególnie czytelnym znakiem ocalenia przez chrzest było przejście przez Morze Czerwone, które przyniosło Żydom wyzwolenie z niewoli egipskiej. Stąd kapłan w czasie poświęcenia wody chrzcielnej w czasie Wigilii Paschalnej śpiewa: „Ty [Boże] sprawiłeś, że synowie Abrahama przeszli po suchym dnie Morza Czerwonego, aby naród wyzwolony z niewoli faraona stał się obrazem przyszłej społeczności ochrzczonych”. Zapowiedzią chrztu jest też przejście Izraelitów przez Jordan - wejście do Ziemi Obiecanej to obietnica wiecznego dziedzictwa. Wszystkie zapowiedzi Starego Testamentu znajdują swoje wypełnienie w Chrystusie. Swoją misję publiczną Jezus rozpoczyna przyjęciem chrztu z rąk Jana Chrzciciela w Jordanie, by ukazać swoją solidarność z grzesznikami (chrzest ten jako „chrzest pokuty” był jednak istotowo różny od sakramentu, ustanowionego przez Chrystusa). Źródła chrztu otworzył Jezus wiernym przez swoją Paschę: mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Swoją misję Chrystus zamyka przekazanym Apostołom nakazem: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego” (Mt 28,19, por. KKK 1223). Kościół celebrował chrzest i udzielał go od dnia Zesłania Ducha Świętego (por. KKK 1226). Ochrzczony „przyobleka się w Chrystusa” (Ga 3,27, por. KKK 1227). Przyjąć zatem chrzest to przyjąć Chrystusa, Jego styl życia, wartościowania i postępowania. Człowiek ochrzczony winien więc żyć tak, by inni mogli w jego życiu zobaczyć Chrystusa. Zapytajmy: Czy wiem, kiedy i gdzie zostałem ochrzczony? Czy cenię swoją godność człowieka ochrzczonego i wierzącego?

4. Zapamiętajmy: Chrzest jest pierwszym sakramentem inicjacji chrześcijańskiej i stanowi podstawę i fundament całego życia chrześcijańskiego. Jest bramą życia w Duchu Świętym i „drzwiami” otwierającymi dostęp do innych sakramentów. Zapowiadany na wielu stronicach Starego Przymierza swoje wypełnienie znajduje w chrzcie Jezusa Chrystusa i Jego ewangelizacyjnym nakazie.

Ks. Mieczysław Ochtyra

Źródło Katechizm Płocki część II - archiwum