1. Każde dzieło ma swojego autora. I chociaż wiele z dzieł przypisujemy konkretnym osobom, w rzeczywistości wszystko, co istnieje, pochodzi od Boga, oraz ku Bogu zmierza i w Bogu znajduje swój cel ostateczny. Podobnie jest ze świętą liturgią.

2. Katechizm Kościoła Katolickiego uczy, że Źródłem i Celem liturgii jest Bóg Ojciec (por. KKK 1077-1083). To On w swoim odwiecznym planie „wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem” (Ef 1, 4). To On sprawia, iż jesteśmy zdolni składać Mu hołd, to On obdarza nas błogosławieństwem i to On - w liturgii i przez liturgię - nas uświęca. Bóg Ojciec posłał na świat swojego Syna, aby poprzez Misterium Paschalne (czyli mękę, śmierć na krzyżu, spoczynek w grobie i zmartwychwstanie) dokonał zbawienia świata. W czasie ziemskiego życia Pan Jezus, wcielony Syn Boży, zapowiadał te zbawcze wydarzenia „w swoim nauczaniu i uprzedzał je przez swoje czyny”, a gdy dokonało się nasze odkupienie, zmartwychwstały i uwielbiony Zbawiciel zasiadł w niebie po prawicy Ojca (por. KKK 1085).

3. „Jak Ojciec posłał Chrystusa, tak i On posłał Apostołów, których napełnił Duchem Świętym, nie tylko po to, aby głosząc Ewangelię wszystkiemu stworzeniu, zwiastowali, że Syn Boży swoją śmiercią i zmartwychwstaniem wyrwał nas z mocy Szatana i uwolnił od śmierci oraz przeniósł do Królestwa Ojca, lecz także po to, aby ogłaszane dzieło zbawienia sprawowali przez Ofiarę i sakramenty” (KKK 1086) – czytamy w Katechizmie. Zmartwychwstały Chrystus, udzielając Apostołom Ducha Świętego, powierzył im oraz ich następcom władzę uświęcania i zbawiania. Ta „sukcesja apostolska” przekazywana jest od dwudziestu wieków przez sakrament święceń (por. KKK 1087). Dzięki sakramentalnemu kapłaństwu możliwe jest nieprzerwane sprawowanie liturgii, w której Chrystus oraz działający w Jego imieniu biskupi i prezbiterzy wciąż uobecniają to samo dzieło, jakie dokonało się podczas Ostatniej Wieczerzy, na drzewie Krzyża i w Poranek Wielkanocny. W ten sposób ziemska liturgia staje się kolejnym etapem historii zbawienia. Pierwszym z nich jest okres Starego Testamentu, kiedy ludzkość oczekiwała na Zbawiciela, kolejnym – nowotestamentalna „pełnia czasów”, zapoczątkowana pojednaniem ludzkości z Bogiem Ojcem przez Chrystusa. Obecnie nasze zbawienie i uświęcenie dokonuje się w liturgii Kościoła, która jest zapowiedzią i przedsmakiem liturgii niebieskiej (por. KKK 1090).

„Chrystus jest zawsze obecny (...) w czynnościach liturgicznych. Jest obecny w ofierze Mszy świętej, tak w osobie celebrującego, (...) jak zwłaszcza pod postaciami eucharystycznymi. Jest obecny swoją mocą w sakramentach, tak że gdy ktoś chrzci, sam Chrystus chrzci. Jest obecny w swoim słowie, bo gdy w Kościele czyta się Pismo Święte, On sam przemawia. Jest obecny (...), gdy Kościół modli się i śpiewa psalmy, gdyż On sam obiecał: «Gdzie są dwaj albo trzej zgromadzeni w imię moje, tam jestem pośród nich» (Mt 18, 20)” (KKK 1088).

Jak wiemy, liturgia chrześcijańska nie tylko przypomina wydarzenia, dzięki którym dokonało się nasze zbawienie, ale je również uobecnia (por. KKK 1104). Jest to możliwe dzięki działaniu Ducha Świętego. Duch Święty przypomina i aktualizuje Paschalne Misterium Chrystusa. Obecność Ducha Świętego w Kościele powoduje, iż męka, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, także dzisiaj są wciąż realnie i skutecznie uobecniane (por. KKK 1104-1107). Duch Święty pomaga nam zrozumieć słowo Boże i sprawowane czynności sakramentalne (por. KKK 1101). On również jednoczy Kościół, uwielbiający w liturgii swojego Pana (por. KKK 1108).

4. Zapamiętajmy: Liturgia święta jest dziełem trzech Osób Boskich: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Bóg Ojciec odbiera cześć i chwałę od Syna i Jego Kościoła, i jednocześnie temu Kościołowi błogosławi oraz go uświęca. Natomiast Duch Święty jednoczy modlący się Kościół i sprawia, że zbawcze wydarzenia sprzed 2000 lat są realnie i obiektywnie obecne za każdym razem, gdy sprawowana jest liturgia. I tak będzie „aż do skończenia świata”.

Ks. Daniel Brzeziński

Źródło Katechizm Płocki część II - archiwum